İnsan Ölmeye Büyürken Başlar

İNSAN ÖLMEYE BÜYÜRKEN BAŞLAR

Can bir nefeste mi verilir yoksa her nefes aslında bir can veriş midir? Nitekim her nefes ömrü uzatmak için alınır. Oysa her nefes ömürden bir nefes daha eksiltir. İnsan alıp verdiğiyle vardır. Alır da vermezse işte o, bu hayattan koptuğu andır.
Bir nefes olup düşersin karanlık bir dünyaya. Gözün gözü görmediği zifiridesindir. Ararsın kendini, ne olduğunu, neye benzediğini... An gelir küçük bir ışık parçalar bu karanlığı. Gözünü açtığın ilk an canını acıtır dünya. Gözlerin yangın yerine döner. Sen ağlarken ilk geldiğinde, oyun arkadaşların geldiğine sevinenlerdir. Ağladığını duymaları, onları mutlu edendir.
Önce oyunlar oynayansındır. Büyüklerinin yerinde olmak istediğisindir. Senin de istediğin, büyüklerinin yeridir. Çünkü oyunun her anında fasulyedensin demeleri seni üzendir. Ebe olup varlığını göstermek istersin. Can aldığında saymamaları, can verdiğinde silmemeleri üzer seni. İki arada koşarsın. Ne kazanırsın ne de kaybedersin.
Kazandığını ve kaybettiğini bildiğin an büyüdüğün andır. Fasulyeden değilsindir artık. Oyunun aslarındansındır.Bazen ebe olup kovalarsın, bazen de kovalayandan kaçarsın.
Öyle bir yaştasın ki... Ne ölüm korkutur seni ne de ölümsüzlük. An senindir. Sen bir anlıksındır. Bir gün sonrasını bile düşünemeyecek kadar çılgınsındır. Çünkü gençsindir. Ve yine an senindir. Ne büyüdüğünü düşünürsün ne de ölüme yaklaştığını. Aslında ölüme de büyümeye de adım adım yaklaşansındır. Ama hala yaklaştığının farkında olmayan, düşündüğünü yapan, istediğini alansındır.
Zaman geçer... Senin oyunun gün geçtikçe seni yalnızlığa iter. Kum saatlerindeki kum taneleri yetmez sana. Ölüm korkutur seni. Kum taneleri bitecekken, tekrar döndürürsün kum saatini. Dolacak zamanı gösteren kumların, dolduğunu göstereceklerin yerine geçmesini istemezsin. Yeniden başlatırsın hayatı, ama yine de yetişemezsin kum tanelerine...
Sen karanlık dünyanda kendini arayandın. Şimdi aydınlıkta kaybedensin. Aslında sen aynada görünensin. Nefesin daralmakta, adımların yorulmaktadır. Durmayı düşünmeye başladığında omzuna çoktan bir el dokunmuştur. İşte şimdi sıra sendedir. Tam takatinin kalmadığını düşündüğün an, yeniden büyük bir hırsla başlarsın oyuna. Ama artık oyun tek kişiliktir. Kaçamayandın ama kovalayan olmaya başlarsın.
Oynanacak çok oyun vardır. Ama artık oyun arkadaşlarının yerini günler almıştır. Kovalamaya başladığın günler olur. Gençlik de öncesi de bitmiştir. Artık büyümüşsündür. Büyüdüğün an, ölüme yaklaştığını hissettiğin andır. Her adımı mezardan uzaklaşmak için atarsın artık. Ama attığın her adım mezara bir adım daha yaklaştırır seni. Önceye dönmek istersin, dönemezsin. İşte çocukluğunda neden büyüklerinin senin yerinde olmak istediği sotrusunu cevapladığın an gelmiştir. Soru cevaplanmış, ama dönüş için imkan kalmamıştır. Geçen zaman hiç geri dönmemiştir. Geriye dönmek için atılan her adım da yerinde saydığını gösterir.
Sen çabalarken, geçen zaman saçlarına aklar düşürür. Ve artık saçlarına aklar düşensindir. Yaşamın mirastır ardından gelene. Ama geçmişten ders alınsaydı, tarih tekerrür etmezdi. Ardından gelen hep aynı sorularla yaşar, aynı soruların cevabını aramaya başlar.
Yaşlılık çocukluktur. Senin için oyun tekrar başlayacakken, seni yine fasulyeden sayacaklarken gitmek isteyensindir. Çünkü sen aslında artık tecrübesindir. O ak saçlarla toprağa karışmak isteyensindir. Can alanın gelmesi için nöbetlere başlarsın. Sen ölümü beklemektesindir. Attığın her adım mezara yaklaşmak içindir. Ve kum saatini de döndürmezsin artık. Bu zamana kadar neden döndürdüğünü de anlayamazsın. Son kum tanesinin düşüş anı senin son nefesindir. Alışındır ama veremeyişindir. Beklediğin an gelmiştir.
Ve yine yeni bir kum saati kurulurken senin için. Senin için kum taneleri geçer bir fanustan, bir fanusa. Ne çevirmek senin elindedir, ne de çevirmemek. O artık çevrilmeyen bir kum saaitidir. Sonsuzluktur yaşamın, sonsuz oyunun başlar.

HER NEFESİN ÖLÜMEDİR. YA ÖLÜM SENİ BİTİRENDİR YA DA SEN BİTERKEN ÖLÜMDESİNDİR.