Umutsuzca bir dilek.

Kapıdan içeri girdiğimde pazar sabahı ayininin çoktan bittiğini gördüm. Bundan mutluluk duyuyordum. Kalabalık ortamları sevmeme rağmen, kilise de yalnız kalmak benim için mutluluk vericiydi. Yalnız başıma dua etmek kadar rahatlatıcı bir duygu yoktu bana göre. Sessizce ilerlerken etrafımdaki insanların bana baktığını farkedebiliyordum. Umurumda değildi ama rahatsızlık vericiydi. Babamın yeni sevgilisiyle romantik bir tatil yaparken beni bırakacak bir yeri yoktu. Bu yüzden beni de getirmek zorunda kalmıştı. Elimden geldiğince uzakta duruyordum. Aklımdaki tek şey o kızdı.
İlk günü hatırlıyorum. Okula başladığımız ilk gündü. Trende gelirken aynı kompartımanda oturmamıza rağmen hiç konuşmamıştık. Yaptığım esprilere gülmesine rağmen yüzüme bakmamıştı. Yada ben görememiştim. Aynı binaya seçildiğimizde duyduğum sevinç anlatılamazdı. İlk defa bu duyguları yaşıyordum ve bu çok yeniydi. Aynı sınıfta olupta onunla bir kere bile konuşamamak bana koyuyordu ama sabrediyordum. Onunla ilgilenen erkeklere bir kere bile dönüp bakmadı. Buna seviniyordum. Ama bir yandanda düşünmemek elde değildi. Ya başkasını seviyorsa.*
Sessizce dua ederken aklımda bir tek o vardı. Aklım, kalbim ve dudaklarım işbirliği yapıyorlardı. Hep bir ağızdan onun adını haykırıyorlardı. Buna dur diyemiyordum. Tanrım bana güç ver. Bana güç verki, onun karşısına çıkabileyim.*
Gözlerimi tekrar açtığımda içimde bilinmez bir huzur olduğunu farkettim. Nedeninin o olduğunu biliyordum. Ama az sonra olacaklardan bir haber arkamı dönüp kapıya doğru yürümeye başladım. Sessiz ve hızlı adımlarla kapıya vardığımda gülümsüyordum. Kapıyı açtım ve gecelerce rüyalarıma giren, her gün bir defa daha aşık olduğum o yüzü gördüm. Afallamıştım. Erkek kardeşleriyle birlikte orada duruyordu. Yeni geldiklerine emindim. Çünkü ben içeri girerken, burada değillerdi. Birden kapıya doğru yürümeye başlayan bu güzel kızın karşısında dona kaldım.
Tekrar kapıdan içeri girdiğimde şaşkındım. Bir dua'nın bu kadar az bir sürede kabul olabileceğini hiç düşünmezdim. Tekrar ileri doğru yürümeye başladım. Yere diz çöktüğümde gözlerimden hafif bir yaş aktığını hissettim. Ağlıyordum. Tanrım dualarımı kabul ettiğin için sana şükrediyorum.*
Yavaşça ayağa kalktığımda birden yanımda beliren kızın yüzüne dikkatlice baktım. Bu yüzü bin yıl geçse bile unutamazdım.

Ne aptal bir pazar günüydü bu böyle. Sabah zorla kaldırılmasını hiç de güzel olmamıştı hani. Ay çok mu uykuya düşkün biriydi acaba? Yok ya değildi. Evet uykuyu seviyordu fakat kim bu sabah onun yerinde olsa başından aşağı su dökülerek uyandırılmaya kızardı. Kısaca kendisinde bir anormallik yoktu. Rüyanın en tatlı yerinde sırılsıklam yataktan fırlaması ve en küçük abisine avazı çıktığı kadar bağırması kesinlikle günün iğrenç geçeceğinin ilk belirtileri olmuştu. Doğru banyoya gidip saçlarını tarayarak kurutmuş ve ardından da kahvaltıya inmişti. Ahh ne de güzel kokuyordu omlet. Amy, üvey annesi, bu sabah güzel olarak nitelendirilebilecek güzel birşey yapmıştı işte. Kahvaltı sofrası süper görünüyordu. Büyük bir gülümseme belirmişti Tina'nın yüzünde. Kısa sürede bitirdiği kahvaltısını son olarak taze sıkılmış meyve suyu ile noktalamıştı. Gerçi omletinin bir kısmını abileri aşırmasaydı daha güzel olurdu fakat gene de Tina iyi doyurmuştu karnını. Ardından da odasına çıkıp giyinmeye başlamıştı. Pazar günü dışarıya çımayı sevse de bu gün hiç de neşeli bir gün değildi. Eline ilk eçen kıyafeti mor elbisesi olmuştu. Ailecek evden çıkarken güneşin yakıcılığını farketti ve beyaz şapkasını da almaya karar verdi.

Alış-verişi önce yapmaya karar vermişlerdi ki Pazar Ayini'ni kaçırmaları şaşırtıcı bir durum olmamıştı. Gerçi Tina buna pek de üzüldüğünü söyleyemezdi çünkü zamanında gelmiş olsalar buranın ne kadar kalabalık olacağını biliyordu. Tina zaten her zaman kalabalıktan nefret ederdi. Şimdi de burada az kişi ile bulunmak hiç sıkıcı değildi. Tina gözlerini yere doğru dikmişti. Sıkıcı ve üzücü helirdi kiliselerin asvetli havası ona. Amy'nin koluna vurması ile küçük bir "Ahh..." sesi çıkarınca babası ona öyle bir baktı ki Tina utanarak, kızarmış yüzünü diğer tarafa çevirdi. Ahh durun bir dakika. Şaka mıydı bu? Az ileride gördüğü kişi Lucas mıydı? Tina ilk başta inanmayarak öylece baktı. Uzun tırnağı ile sol elini cimcirdikten sonra acıyan eline aldırmadan gülümsemeye başladı. Hayır bir rüya değildi. Lucas gerçekten de oradaydı. Uyanık olmanın verdiği mutluluk ile yürümeye başlarken Lucas'ın yanına doğru geldi. Abisi Tina giderken arkasından seslenmiş olsa da Tina pek aldırmadı ona.

- Seni burada göreceğimi sanmazdım Lucas.

Diye fısıldadı neşe ile. Fısıldamıştı çünkü buradaki sessizliği bozmaya hak yoktu. Lucas şaşkınlıkla kendisine bakıyordu. Anlaşılan Lucas kendisini tanımamıştı. Tina yüzünü astı.

- Şeyy.. Ben Tina.. Tina Evanee Odell... Sınıf arkadaşıyız.

Yaşadığım olayların şokuyla mı yoksa Tina'nın benimle konuşmasının şaşkınlığıyla mı bilemiyorum. Ama öylece kalmıştım. Tina bu hareketsizliğimin sebebini onu tanımamamdan kaynaklandığını düşünüyordu. Onu nasıl tanımazdım. Her gün düşümde onu düşlerken, nasıl tanımazdım onu. Sonunda aptal aptal gülümseyerek ağzımı açmayı başardım. Ama konuşamamaktan korkuyordum. Bu anı uzun zamandır bekliyordum. Ben tam ağzımı açacakken abilerinden biri bizim yanımıza geldi ve bana sinirle baktı. Yarım açık ağzımı kapattım ve Tina'ya baktım. O'da bana bakıyordu. Ne olur gitme* Eğer konuşmazsam gideceğini biliyordum. Artık o koca ağzımı açmalıydım. "Asıl ben seni burda gördüğüme şaşırdım Tina. Kusuruma bakma şaşkınlıktan cevap veremedim. Tabii ki seni tanıyorum." Gülümseyerek ağzımı kapattım. Birden tekrar gülümsedi bana. İçim eridi o an. Elim ayağıma dolaştı ama hareket etmedim. Abisine dönüp birşeyler söylediğinde sevinçten sağır olmuş gibiydim. Abisi sinirle uzaklaşırken, ben dikkatle yüzüne bakıyordum. "Ee, burda ne işin var? Yani yalnış anlama seninle karşılaşmaktan memnunum. Tatile falan mı geldin?"

Tina omuz silkti. Babasının her zaman "ailecek" gezme planlarından bahsetmeli miydi ki ona? Ahh çok aileydiler ya. O Amy Tina'nın annesi değildi ve Tina asla ona o gözle bakmayacaktı da. Gerçi emindi ki abileri de onun gibi düşünüyor ve ondan birşeyler beklemiyorlardı. Tina bir kere en büyük abisinin Amy den bahsederken çok çekici bir bayan olduğunu söylediğini hatırlıyordu da o an abisinden ne kadar da soğuduğunu anımsadı. Yüzünü buruşturdu ki karşısındaki Lucas'ı görünce biraz utandı. Midesi bulanmış gibi br ifade ile uzak durulması gerekilen biri gibi görünüyor olmalıydı.

- Evet ailecek dolaşıyoruz.

Derin bir nefes aldı.
- Zaten ne zaman tek başıma olabiliyorum ki? Tatilin başında arkadaşıma gitmem için bile zor izin alabilmiştim.

Bezgin ve sıkkın bir ses tonu vardı.

Gülümseyerek kollarımı kavuşturdum. Gözlerindeki hüzün çok belli oluyordu. Ona sarılıp üzülmemesini söylemek istiyordum ama yapamazdım. Bir an başımı yere eğdim. Aynı sorunlardan bende muzdariptim. Ama sesimi çıkartamıyordum. O anda kardeşimi ne kadar özlediğimi farkettim. Öfkeyle kendime küfrettim. Yarın ilk iş babama konuyu açacaktım. Kafamı kaldırdığımda ilgiyle beni süzdüğünü gördüm. Tekrar güümsedim. "Bende dua etmelisin. En azından kardeşlerinle birliktesin. Ben okul zamanı dışında kardeşimi göremiyorum." Gülümsemeye çalıştım. Ama başaramadığımı biliyordum. Derin bir nefes alıp verdim. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum.

Tina üzgün bir şekilde yüzünü buruşturdu. Gerçekten de ne kadar aptaldı böyle! Lucas'ı kardeşinden ayrı olduğunu nasıl unutmuştu? Bencilce davranıyordu. Off gene pot kırmıştı değil mi? Bunu her zaman yapmaktan ne zaman bıkacaktı? Sıcıkı bir huydu aslında. Çevresince pek sevilmesi için neden olmuyordu hali ile. Sık sık yaptığı sakarlıkları unutacak olur isek Tina hiç de çevre edinemeyecek biri değildi. Gerçi ailedeki tek kız evlat olması ona bir güven veriyor olsa da okul zamanı Tina biraz utangaç olabiliyordu. Anlamsız bir utangaçlıktı onunki ve bir nedeni de yoktu. Yani Tina ne zaman utanabilir ya da ıtanamayarak açık sözlü olacağı konusunda kesin bir karara varamıyordu.

- Kırmak istememiştim özür dilerim.

Dedikten sonra onun omuzuna dokundu birkaç saniye. Ne yapacağını bilememişti ki. Yaptığı bu hatayı telafi etmek istemişti ama pek başarılı olduğu söylenemezdi bu konuda.

Bana dokunduğu anda hissettiğim duyguyu hayatım boyunca hissetmemiştim. Sıcak bir histi. İçimin ısındığını biliyordum. Gözlerinin içine baktığım zaman gerçekten üzüldüğünü biliyordum. Gülümseyerek karşılık verdim. Onun üzülmesini hiç istemiyordum. Artık ondan uzak durmak çok zordu. Ama ne yapacağımı da bilemiyordum. Acaba ona beraber bir yerlere gitmeyi teklif etsem benimle gelirmiydi? Bilemiyorum.* Ailesini bırakıp benimle gezermiydi? Sormadan bilemezdim. "Hiç önemli değil. Özür dileme lütfen." Dokunduğu yer hala zonkluyordu. Ben ise cesaretimi toplamaya çalışıyordum. Artık yapmalıydım. Üç yıldır bu anı bekliyordum. Konuşmam gerektiğini hatırlayana kadar öylece durduk. Gülümsemesi beni kendime getirdi. Birden abisi seslendi. Hay aksi* Onu çağırıyorlardı. Sormalıydım. "Şeyy, Tina istersen seni gezdirebilirim. Tabii istersen. Yani kırmamak için kabul etmene gerek yok. İstemiyorsan anlarım." Susmak için elimden geleni yaptım. Çok konuşuyordum. O koca ağzım hiç durmuyordu. Fazla birşey söylemiş olmaktan korkuyordum. Ama benimle gelmesini çok istiyordum. Onunla herşeyi unutuyordum.

Tina biraz üzgün biraz dşünceli olarak ona baktı. Aslında bu günü abilerinden gelecek olan şakalara marus kalmadan ve Amy'nin yüzünü görmeden geçirmek kulağa hoş geliyordu fakat nasıl olabilirdi ki? Tina onun yüzüne bakyı.Birkaç adım geri giderken konuşmaya başladı;

- Şeyy.. Bana az izin var olur mu? Bunu sormam lazım.

Önüne döndü ve hızlı adımlarla ailesinin yanına doğru gitti. Billy uykulu gözler ile ona bakyordu. Ahh bu sabah kendisini uyandırmaya gelen ve o hiç de hoş olmayan şakayı yapan kendisi değil miydi acaba? Şimdi nasıl olur da mızmızlanırdı eve gidebilmek için? Tina kaba kaba ona bakıyordu ki takınabldiği en sevili hâli almaya çalıştı.

- Sanırım alışverişimi arkadaşım ile yapmam soru olmaz değil mi?

Beklenti dolu bakışları hiç de olumlu bakmayan babasına doğruydu. Büyücü onaylamaz bir şekilde kaşlarını çatmıştı ki Amy onun koluna girdi. Babası ne kadar isteksiz baksa da Amy'nin bakışları şaşılacak derecede olumlu ve neşeliydi.

- Ah hayatım Tina kocaman bir kız oldu. Kendi alışverisini yapmasına izin verebilirsin.

Babası hiç de istekli görünmüyordu bu konuda doğrusu.

- Ne yani bu küçük çocuk ile mi gidecek.

Diye araya giren Tom'a öyle bir bakış attı ki Tina Billy şaşkınca bakmakla yetindi.

- Sen ne diye bana karışıyorsun pardon Tom?

Tina'nın sesi yükselmişti ki babası bir "Şhhh.." sesi ile uyardı. Tina acele ile ağzını eli ile kapattı ve başını yere doğru eydi.

- Pordon..

Kısık sesine kıyasla Rom gülümseyerek ve mutlu, kendini beğenmişlik dolu bir ses çıkarttı. Haksızlıktı bu ama ya!

- Peki bakalım. Ne zaman döndüğümüzü biliyorsun. Geç kalma.

Tina inanamayarak babasına baktıktan sonra teşekkür etti ve geldiği hızla Lucas'ın yanına döndü.

- Şeyy.. Sanırım son gülen her zaman iyi güler kuralı bu oluyor.

Dedi neşe ile ve omuzunun üzerinden babası ile tartışmakta olan Tom'a bir bakış attı.

Tartışmalarını izlerken bir an korkmuştum. Babası kaşları çatık bir şekilde bana baktığında her zamankinden daha sevimli görünmeye çalışıyordum. İçimden dua ederken Tanrı'ya yalvarıyordum. Tina sevinçle yanıma geldiğinde rahat bir nefes aldım. Bu muhteşemdi. Yıllardır beklediğim anı yaşıyordum galiba. Bu an tarihe altın harflerle kazınmalıydı. Çok büyüttüğümün farkındaydım. Ağlıyor diye oyuncak alınan bir çocuk kadar sevinçliydim. Gülümseyişim -daha doğrusu sırıtışım- onu da güldürmüştü. Elimle kapıyı doğru işaret ettim ve yürümeye başladık. İlerlerken içim içime sığmıyordu. "Sanırım evden çıkma konusunda senden daha şanslıyım. Babam böyle şeyleri sorun etmez." Gülümseyerek ona baktım. Bana ukala der gibi bakıyordu. Ama gene de gülüyordu. "Ne yapmak istersin? Seninle seve seve alışveriş yapabilirim." Gülümsemeye devam ediyordu. "En son kardeşimle gitmiştim alışverişe. On yaşındaydık." Kapıdan çıkarken ikimizde sırıtıyorduk. Ama düşünceli olduğu belliydi. "Evet, nereye gitmek istersin?"

Nasıl ya? Lucas okul için alış-veriş yapmamış mıydı? Tina inanamayarak bakıyordu ki onun sorusuna takıldı kafası. Tina da emin dğeildi ki. Nerege gitmek isterdi? Gerçi buraya gelmeden önce ihtiyacı olan çoğu şeyi almışlardı ve birkaç parça tüy kalem almak istiyordu sadece.

- Aslını istersen karnım aç. Birşeyler yemeye gitsek süper olacak.

Bir elini göbeğine tuttu ve sıvazladı.

- Bak ben aç bir insanım tamam mı?

Dedikten sonra gülemey başladı. Dışarıya çıkarak oradan ayrıldılar.

» Küçük Bir Dilek