Plajda Büyücü Partisi

''Hoşçakal anneciğim'' dedim ve kapıyı hızla çektim. Babam beni arabada bekliyordu. Sanırım bavulum biraz ağırdı. Taşırken zorlandığımı gören babam arabadan çıktı ve hızla yanıma geldi. ''Sanırım biraz ağır, ha? Bırakta ben taşıyım'' dedi hafifçe gülümseyerek. Kapının çıkışında ki küçük merdivenlerden inerken ayağım, aceleyle çıkarken bağlamayı unuttuğum bağcıklarıma takılmıştı. Tökezledim. Tam düşerken babam kolumdan yakaladı ve kendimi toparlamama yardım etti. Ben üstümü başımı düzeltirken babam çoktan arabaya eşyalarımı yerleştirmişti bile. Bileğimde ki siyah kolçaklı saatime baktım. Tanrım, çok geç kalmıştım. Otobüsü kaçırmak istediğim son şeydi. Koşarak arabaya bindim. Bu, üstü açık kırmızı bir arabaydı. Yazın serinliğinde üstü açık araba gerçekten çok iyi oluyordu. Babam hızla gaza bastı ve şehrin içine doğru sürmeye başladı. Ah, rüzgar yüzümü okşuyordu ve saçlarımı dalgalandırıyordu. Gözlerimi kapatmış, radyoda çalan muggle şarkılarını dinliyordum.

Sonunda durağa gelmiştik. Bir kaç arkadaşım ellerini sallayarak bana gülümsüyorlardı. Babam yanlarına yaklaştı ve arabadan indim. Hızla onlarla kucaklaştık. Babam çoktan çantamı yanıma koymuştu. Tam o sırada beklediğimiz otobüs gelmişti. Hızla babama sarılarak vedalaştım ve otobüse bindim. Bu büyülü otobüs, çok hızlı gidiyordu ve şekilden şekile giriyordu. Buna ilk kez binmemiştim. Bu yüzden ilk bindiğimde ki gibi acemilik çekmiyordum.

Evet, sonunda gelmiştik. Otobüsten hızla indik. Derin bir nefes aldım ve Venice Beach'in güzel kokusunu içime çektim. Çantamı taşımama arkadaşım yardım etmişti bu sefer. Etraf çok kalabalıktı. Kendimize uygun bir yer bulduk ve çadırımızı kurduk. Üstümü değiştirdim ve plajda biraz dolaşmak için çadırdan çıktım. Plaj harika görünüyordu. Terliklerimi çıkardım ve yürümeye başladım. Kumlar sıcak ve yumuşaktı. Ayaklarımda kayıyorlardı. Yüzümde kocaman bir gülümsemeyle suya doğru ilerledim. Ah, bu harika birşeydi. Yavaş yavaş ilerledim. Suyun hizası dizlerime gelmeden geri çıktım. Çünkü kenarında yürümek istiyordum. Kenarları ıslak ve yumuşaktı. Bu sıcakta en azından ayaklarımın serinlemesi çok hoş olmuştu. Böyle oldukça kamp alanından uzaklaşmıştım. Kafamı kaldırdığımda kayalıkları gördüm ve oraya doğru ilerledim. Bir kız oturuyordu. Sanırım o da kamptan birisiydi. Yanına oturdum. Biraz utangaç bir tavırla sordum, ''Merhaba, oturabilir miyim?'' dedim ve yanında ki taşa oturdum. Denize bakıyordum. Güneş ışığının yansımasıyla o kadar güzel parlıyordu ki. Denizde ki dalgaları izlerken yanımda ki bu ilginç kızın bana cevap vermesini bekliyordum.

Bu gün günlerden neydi? Bilmiyordum. Aklım o kadar karışıktı ki, herşeyi unutmuş gibiydim. Pernell nereye gitmişti? Off* Etrafıma bakmamak kötü oluyordu. İnsana yaşadığı şeyler ağır geldiği zaman böyle olabiliyordu demek ki. Derin bir nefes aldım. O güzel maviye bakarken dalıp gitmiştim. Üstümde mavi-kırmızı bir bikini vardı. Pernell'e uyumlu olsun diye giymiştim. O her zaman ki gibi bir Raw olduğunu göstermiş ve mavi deniz şortunu giymişti. Keşke Charl ve Ed'de burada olsaydı.* Onlar işlerini bahane ederek gelmemişlerdi ve bizde bu güneşli havayı evde oturarak geçirmek istememiştik. Dışarı çıkmak her ikimize de iyi gelecekti. Özellikle bana... Sessizce ayağa kalktım ve denize daldım. Su serindi. Tam istediğim gibi.* Önce biraz derine gittim ve birden beni aşağı çeken bir his hissettim ve kıyıya doğru yüzmeye başladım. Çıktığımda nefes nefeseydim. Pernell beni böyle görürse kesin kızardı. Tekrar kayalığıma tırmandım ve güzel güneşin tadını çıkarmak için uzandım.
Ne kadar geçti bilmiyorum. Herhalde uyuya kalmıştım. Bir anda uyandım ve Pernell'in hala gelmediğini gördüm. Şaşırmıştım. Olduğum yerde oturdum ve etrafıma bakmaya başladım. İşte o anda bana doğru gelen sarışın bir kız gördüm. Çok şekerdi ve güzeldi. Gittikçe yaklaşıyordu ama beni farketmemişti. Sonra başını kaldırdı ve beni gördü. Gülümseyerek ve biraz da utanarak bana doğru yaklaştı. Yanıma geldiğinde tahmin ettiğimdende güzel olduğunu farkettim. Yanımdaki taşa oturdu ve bana bakıyordu. Gülümsedim. Çekindiği belliydi. Ama burada zarar göremeyeceği belkide tek kişi bendim. Çünkü hiçbirşeye gücüm kalmamıştı.
"Tabii. Ben Edlyn, seni daha önce bir yerde gördüğüme eminim. Ama çıkaramadım."
Gülümseyerek mahcup mahcup baktım. Onunda rahatladığını görünce küçük bir kahkaha koyverdim. Bu kadar çekingen olmasına hiç gerek yoktu. Ben dost canlısı bir insandım. Verdiğim tepki onu şaşırtmış olacak ki gözleri boş baktı bir an. Sonra konuşarak onu rahatlatmaya çalıştım.
"Bu kadar çekinmene gerek yok tatlım. Emin ol bu plajın en zararsız insanı benim şu anda. Ama istediğim zamana kadar."
Bir kahkaha daha patlatarak kıza baktım. Birden aklıma başka bir konu geldi. Pernell nerdeydi?

Dalgın bir ifadeyle dalgaları izliyordum, yanımda oturan kızın bana cevap vermesiyle irkildim. Fakat hemen kendimi topladım ve ona baktım. Gülümsüyordu, "Tabii. Ben Edlyn, seni daha önce bir yerde gördüğüme eminim. Ama çıkaramadım." dedi bende biraz utangaç bir tavırla cevap verdim, ''Memnun oldum bende Aurélie Andee. Ama sen Andee desen de olur'' dedim gülümseyerek ve hemen ekledim ''Hmm... Bilmem belki ortak derslerden falan görmüş olabilirsin'' dedim. Gülümsedi ve bana bakmaya başladı. Utanmıştım, yanaklarımın kızardıklarını hissedebiliyordum. Tam o sırada bir kahkaha kopardı. Bu benim daha da çok utanmama sebep olmuştu. Kafamı çevirdim ve tekrar utangaç bir ifadeyle denizin güzelliğini süzmeye başladım. O kadar hoş bir manzarası vardı ki... Güneş, bütün ihtişamıyla bizi izliyordu sanki. Ellerimi arkama dayıyarak taşın üzerine uzandım ve gülümsemeye başladım. "Bu kadar çekinmene gerek yok tatlım. Emin ol bu plajın en zararsız insanı benim şu anda. Ama istediğim zamana kadar." demesiyle doğruldum ve hafifçe gülümseyerek cevap verdim, ''Ah, biraz utangaç bir insanımdır. Yeni tanıştığım kişilere hemen alışamıyorum'' dedim, iç çekerek. Cümlesi benim onun yanında birazcıkta olsa rahat hissetmeme neden olmuştu fakat son söylediği beni biraz tedirgin etmişti. Hafif bir gülümsemeyle yere bakmaya başladım. Parmaklarımın arasında süzülen ince kum tanecikleriyle oynamaya başladım.

Aslında bu kampa hiç gelmek istememiştim. Gülüşüp eğlenen ve gönül meselelerinden konuşan insanlar beni çok rahatsız ediyor ve de sıkıyordu. Abimin saçma sapan zorlamalarıyla buraya gelmiştim ve aslında asıl amacım asosyal bir insan olmadığımı onlara kanıtlamaktı. Tek problemim etrafımda dolaşan insanların hep sevmediğim tipler olmasıydı.
Muhabbetlerinden fazasıyla sıkıldığım bir gurubun içinden adeta ölüm sessizliğiyle sıyrıldım. Zaten dikkat çeken bir insan olmadığımdan kimse gittiğimi farketmedi. Biraz olsun asosyal bir insan olmanın en güzel yanıda buydu. İçinde bulunmak istemediğiniz bir ortamdan en iyi şekilde sıyrılırsınız ve kimsenin ruhu duymaz.
Kafam doksan derece çevrilmiş, ufuk çizgisine bakarak yürüyordum. Yürürken oraya buraya saçtığım kumların arasından ayağımı acıtan bir şey çıktı. Sivri uçlu kocaman bir taştı ve ne tesadüfki tamda benim yürüdüğüm güzergahta ortaya çıkmıştı. * Eminmim burdan şimdiye kadar yüzlerce kişi geçmiştir. Ama bu taş bana zarar veriyor. Neden acaba?* diye düşündüm birazda kendimle dalga geçerek.
Uçsuz bucaksız denizin ardından gelebilecek şeyleri düşünürken, uzak kayaların üstünde oturan iki kız gördüm. İkiside -en azından uzaktan- çok güzel görünüyorlardı. Hiç konuşmadan denize bakıyor arada sırada ağızların kısa cümleler çıkıyordu. Doğada onlar kadar ilgi çekicek başka bir şey olmadığı için bu iki kızı izlemeye başladım.

Dee ile yaptığım bu küçük sohbetin nasıl geçtiğini anlamamıştım. Şeker bir kız ve çokta hoş sohbetti. Ama aklım Pernell'deydi. Nereye gittiğini bilemiyordum. Ya da ne yaptığını. Dee ile oradan buradan, okuldakilerden konuşurken birden o his beni sardı. Tanıdık o bilindik hissi istemememe rağmen bana arada uğraması beni rahatsız ederdi.
Etrafıma bakınmaya başladım. Dee ise ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ben ise hızla etrafa göz gezdiriyordum. Ve birden o gözleri farkettim. Yüz bilemedin yüz elli metre ilerde bize bakıyordu. Bizi gözetlediği belliydi. O bilindik duygunun damarlarıma hücum ettiğini hissedebiliyordum. Dee ise hala şaşkın bana bakıyordu. Gözlerimi ona kilitlemiştim. Ayağa kalkıp hızla ona doğru yürümeye başladım. Yürümüyordum resmen koşuyordum. Elli metre kadar kaldığında kim olduğunu farkettim. Küçük bir çocuk bizi izliyordu. Kim olduğunu da biliyordum. İkinci sınıf bir Ravenclaw. Birden sinirlerim yatışmaya başladı. Yanına geldiğimde sakinleşmiştim. Dee ise arkamdan geliyordu. Olanları farketmişti. Onunda soluduğunu duyabiliyordum. Ben ise sakinleşmiştim. Çocuğun yanına geldiğimde kollarımı birleştirdim ve tek ayağıma dayanarak gülümsedim.
-Evvet küçük Scofield. Büyüklerini gözetlemeni öğretmedi mi kimse sana? Abin ne yapıyor? Sana git milleti gözetle mi diyor? Dediyse kesinlikle şaşmam.
Gülerek Dee'ye döndüm. O'da benim gibi gülümsüyordu. Tekrar Scofield'a baktığımda hala şaşkın olduğunu gördüm ve elimi omzuna koydum. Sakinleş dercesine.
-Topla kendini Scofield.