Mehtabı Seyrederken Gece

Roma... Uzun zamandır gelmediğim harika şehir... Bu şehre gelince ilk uğrayacağım yerdi burası: İspanyol merdivenleri! Ne yapabilirim ki? Doğduğum yerlere özlem, diyordum ben buna. Ama buranın manzarası harikaydı. Karşıda ufuk çizgisi ve üstünde dolunay... İnanılmazdı. Yavaşça oturduğum banka daha da yayıldım. Cekedime iyice sarıldım. Hava geldiğim yerden daha soğuktu. Bunu düşünmeyerek ince giyimiştim ve secelesini çekiyordum. Gözlerimi kapatıp şehri dinlemeye başladım. Esen rüzgarın sesi, yürüyen insnaların adımları... Öylesine uyumluydu ki her şey... Büyüleyiciydi. Yavaşça yayıldığım yerden ayağa kalkıp, bir iki adım ileri gittim. Etrafıma baktım. Herkes kendi işindeydi. Kaldırımdan gelip geçen insanlar-Hey oarada tanıdığım biri vardı. Bu tarafa doğru gelen. Bu Hogwarts profesörlerinden Bayan Walter'dı. Ah keskin hafızam! O bu tarafa gelirken gözlerimi ona diktim. Belki bu şekilde beni farkedebilirdi. Ama yanlış anlaşılmak da istemezdim o yüzden bakışlarımı tekrardan dolunaya çevirdim. Ama bir yandan da gözümün ucuyla ona bakıyordum.

Sonunda eğlenip başını dinleyebileceği bir kaç günü olmuştu. Bol bol alışveriş her kadını olduğu gibi onu da kendine getiriyordu. Vitrinlerde görüp hoşuna giden herşey için her mağazaya giriyor yarım saat boyunca çıkmıyordu. Her bulduğunu deniyor tezgahtarların fikrini alıyordu. Bazı girdiği mağazaların sahiplerini tanıdığı için ofislerinde çay molası verip tekrar kendini sokağa atıyordu. İyi olmuştu kendini böyle şımartması, uzun zamandır bunu yapmıyordu. Bir dahakine Brenda'yı da yanında getirmeyi not etti aklına. Sevgili kardeşiyle yalnız başına eğlendiğinin iki katı fazla eğleneceğine adı gibi emindi.

Kolları kopucaktı neredeyse. Etrafta mugglelar olmasa çoktan asasını kullanıcaktı ama bunu yapması imkansızdı şuanda. Sayısız poşet ellerini acıtmaya başlamıştı ama karanlık bir yer bulur bulmaz buradan cisimleneceği hayaliyle yürümeye devam ediyordu. Zaten akşam olmuş atraf kararmaya başlamıştı. Herkes bulduğu cafelere ve banklara kendini atıyor ve bir bardak sıcak çikolatanın keyfine varıyorlardı. Yolun kenarındaki bankların yanından geçerken poşetlerden biri parmağını kesti ve hepsini elinden düşürmesine sebep oldu. Diana yüzünü buruşturup 'Ahh' Dedi sessizce, elinden akan kanı diğer eliyle bastırmaya çalışırken.

Bayan Walter zor taşıdığı poşetlerle bana iyice yaklaşmıştı. Yorgun bir şekilde yürüyordu. Elindeki torbalar fena şekilde ağır olmalıydı. Belli belirsiz gülümsedim ah şu kadınlar... Alışveriş canavarları. Tüm bunları düşünürken Bir devrilme sesi dydum. Dönüp baktığımda Bayan Walter'ın elindeki torbaları düşürdüğünü gördüm. Ayağa kalkıp o tarafa yardım için ilerlemeye başladım. Tam yanına varmışken kanayan parmağını gördüm ve gözlerim faltaşı gibi açıldı. Birden arkamı dönüp ellerimi yumruk haline getirdim. Bunu başarabilirdim. Kan umrumda değildi. Sadece yardım etmeliydim. Tekrar Bayan Walter'a döndüm ve düşen poşetleri topladım. Kırık bir gülümsemeyle ona baktım. "Siz kadınlar bu kadar alışverişten hiç vazgeçmeyeceksiniz değil mi?"

Elinin kanını durdurmak için yaraya bastırırken poşetleri toparlamaya çalışıyordu ki Leonard yardımına yetişti. Kısa bir anlık şaşkınlık ve sevinçle gülümsedi. Onu düğününden sonra ilk defa görmüştü. Paris'de yapılan o muhteşem düğün adeta göz alıcıydı. Leonard ile Eva da çok harika görünüyorlardı. O düğün sayesinde uzun zamandır gitmediği Paris'in her yerini gezmişti. Öyle güzelliklerle dolu bir yerdi ki, hiç geri dönmek istememişti. Ama okul için dönmek zorundaydı tabii ki. Diana Leonard'ın sesiyle, Paris'in güzel caddeleriyle ve harikalıklarıyla dolu olan o günden bu güne geri döndü.

"Siz kadınlar bu kadar alışverişten hiç vazgeçmeyeceksiniz değil mi?"

Güldü ve şakayla omzuna hafifce vurdu. Ama galiba yanmakta olan yarasının olduğu eliyle vurmamayı akıl edememişti.Yarası tekrar acımıştı ama bunu çaktırmamaya çalışarak hemen üzerine bastırdı tekrar. Yüzündeki ifade de anlaşılmadıysa tabii. Leonard'ın toparlayıp yanlarındaki bankın üzerine koyduğu poşetlerden sonuncusunu da kendi koyarken.

"Çok da fazla bir şey almadım ki, yeni geldim zaten"

Dedi ve ardından önce bankın üzerini kaplamış poşetlere sonra da gecenin karanlığının çökmeye başladığı gökyüzüne baktı ve güldü.

Tanıdık bir sima görmenin verdiği sevinçle gülümsüyorduk. Büyü dünyası dışında bir yerde olması bu karşılaşmayı daha da özel yapıyordu. Yaptığım şakanın ardından omzumda bir el hissettim. Bana vurduğunu sonrdan anlamıştım. Zaten vurması da bana değil ona bir şey kaybettirecekti. Hem eli kanıyordu, hem de vurduğu şey taştan yumuşak değildi. İçleri dolu olan poşetleri bankın üzerine yerleştirdim. Ardından Bayan Walter'a döndüm. Eli iyi durumda mıydı acaba? Umarım iyiydi çünkü ben fazla ilgilenemezdim. Zaten şu an kendimi tutuyordum. O da yarasıyla ilgilenirken banka yaklaştı. "Çok da fazla bir şey almadım ki, yeni geldim zaten" dedi gökyüzüne bakıp bir gülümseme takınırken. Ah evet! Kesinlikle çok bir şey değildi. Sadece bir bankı doldurmuştu ve az önce ağırlıktan elini kesmişti o kadar. "Bayan Walter!" dedim. "Eğer siz bu torbalara-" elimle bankın üzerinde duran torbaları işaret ederek "-fazla değil diyorsanız, Roma'yı Hogwarts'a taşımak istiyorsunuz demektir." dedim gülümseyerek ona bakarken. Bu olay aklıma zank diye bir görüntü getirdi. Ya Eva'da böyle bir alışverişe çıkarsa ve en kötüsü beni de yanında getirirse. Eyvah! Knedimi öyle düşünemiyordum.

"Bayan Walter! Eğer siz bu torbalara fazla değil diyorsanız, Roma'yı Hogwarts'a taşımak istiyorsunuz demektir."

Diana güldü ve haklı olduğunu kabullendi. Elini kanatıcak kadar ağır ve çok sayıda poşet topluluğunu nereye sığdıracağını düşünmeye başlamıştı şimdi. Hogwarts'daki küçük çaplı giysi dolabını yeni ve büyük bir tanesiyle değiştirmeliydi anlaşılan. Kadınların alışveriş yapınca mutlu olduğu bir gerçekti. Dersler, okul ve tabii ki bilinmeyen takipcisini tamamen unutmuştu adeta. Bir boşvermişlik hissi kaplamıştı içini. Leonard'a dönüp gülümeseyerek:

"Tamam kabul ediyorum, çok abartmışım. Hey, Eva da sever alışverişi benden söylemesi"

Dedi gülerek. Aniden elinin acısı sanki kendini hatırlatırcasına yanmaya başladı tekrar. Havadan mikrop kapıyor olmalıydı, yarayı kapatmak gerekirdi. Kolundaki çantasını koluna indirip içini karıştırmaya başladı. İçinde bir yerlerde yara bandı olmalıydı ama bir türlü bulamıyordu ki birden ' Hah buldum' dedi içinden. Yarabandını yaraya yapıştırırken başını başka tarafa çeviren Bay Winchester'a:

"Siz ne arıyorsunuz burada peki, alışveriş için gelmediniz heralde"

Dedi gülerek. Yarabandı da yaranın üzerine kapanmıştı o sırada. Havayla teması kesildiği için yanma azaldı gibiydi sanki. Çantasını omzuna geri takarken gülümsüyordu.

Bana döndü ve muzip bir tavırla "Tamam kabul ediyorum, çok abartmışım. Hey, Eva da sever alışverişi benden söylemesi" dedi. Eva da mı alışveriş seviyordu. Az önce gözlerimin önüne gelen alışveriş görüntüleri daha canlı hale geliyordu. HEr mağazaya girip her reyondaki bütün raflara bakmak ve teker teker incelemek. Başımın döndüğünü hissediyordum. Umarım böyle olmazdı. Hem ne isterse ben onun için temin edebilirdim. Umarım benimle birlikte alışverişe çıkmak istemezdi. Ahaal kanayan kesiğine bir müdahelede bulunarak, çantasından çıkardığı yara bandını parmağına yapıştırdı. Bu iyiydi. Çünkü her dakika başı kan ile karşı karşıya kalmak beni zorluyordu. "Siz ne arıyorsunuz burada peki, alışveriş için gelmediniz heralde" diye sordu. "Buradayım çünkü... Imm... Biraz büyü ve olağanüstü şeylerden uzak kalmam gerekiyordu. Bilirsiniz işte değişiklik. Bana iyi geliyor da." dedim yavaşça ona dönerken. Hala genzimi yakan kan kokusunu hissedebiliyordum. Yüzümü ekşittim. Ama anlaşılmaması için eski haline çevirmeye gayret gösterdim. Sakin olmalıydım. O kanı içmek istemiyorum, dedim kendi kendime. Ama kendime yalan söyleyemiyordum.

"Buradayım çünkü... Imm... Biraz büyü ve olağanüstü şeylerden uzak kalmam gerekiyordu. Bilirsiniz işte değişiklik. Bana iyi geliyor da."

Demişti Leonard. Diana oldukca yorulduğunu farkettiği için gözleri sıcak ve dinlendirici bir kavhe içebileceği bir yer arıyordu. Minik bir yapay gölün üzerine kurulmuş bir cafeyi gözüne kestirmişti işte. Hoş ve dinlendirici tanımına oldukça uyuyordu. Gülümseyip Leonard'a döndü. O da pek iyi görünmüyordu, nedense biraz rengi atmış gibiydi. Nedenini anlayamamıştı Diana. Kötü bir şey mi dediğini düşünmeye başladı. "Bu alışveriş olayına mı endişelendi acaba? " Diye düşündü ama kuruntu yapmayı kesmesi gerektiğine karar verip gülümsedi ve göz ucuyla cafe'yi gösterirken:

"Hmm peki o zaman oldukça büyüden uzak normal bi kahve içip dinlenelim ister misiniz? Hem bana Eva'yı anlatırsınız, onu da çok özledim çünkü"

Poşetlerine göz ucuyla bakmaktan alamadı kendini. Şeytan cafeye kadar onları büyüyle taşımasını söylüyordu ama bunu yapamazdı, muggle'lar ortalıkta dolaşırken olmazdı en azından.

Diana yavaşça bana döndü. Gözleri poşetler ile arkamdaki bir yer arasında gezinip duruyordu. Dayanamayıp arkamı döndüm. Orada bir café vardı. Ah evet! Biraz dinlenmek onun için iyi olabilirdi. "Hmm peki o zaman oldukça büyüden uzak normal bi kahve içip dinlenelim ister misiniz? Hem bana Eva'yı anlatırsınız, onu da çok özledim çünkü" diye ucu kapalı bir teklifte bulundu. Ben zaten dünden razıydım. Konuşmak biraz iyi olabilirdi. O poşetlere bir hamle yapmadan önce hepsini aldım. Ama herhangi bir ağırlık hissetmiyordum. Sanırım nedeni belliydi. Elimle gelmesini işaret ettim be elimde torbalar, caféye doğru ilerlemeye başladım. O da yanımda yürüyordu. Caféye doğru ilerlerken yanında bir bayan ve elinde poşetlerle sağa sola koşuşturan adamları gördüm. Belli belirsiz alaycı bir ifade takındım. Ukalaca da gülümsüyordum. Ancak sonradan acı bir şekilde farkettim ki, ben de onlarla aynı durumdaydım. Bunu farkedince birden gülümsemeyi kestim. "Biliyor musun kahve iyi fikir. Ateşviskisi veya herhangi bizim oralara özgü bir şeyi heniz özlemiş değilim." dedim.

Diana poşetlerin hepsini birden rahatca eline alıp yürümeye başlayan Leonard'a şaşkınca baktı ve hemen peşine takılıp ona yetişti. Az önce çok yorularak taşıdığı şeyleri yüzünü bile ekşitmeden taşıyabilmesine çok şaşırmıştı doğrusu. Taşımak zorunda kalmadığı için de bir hayli sevinmişti hem. Çünkü yarası iyileşmek için çabalarken onu bir daha zorlamak istemezdi. Biraz önce içeceği kahvesi içinde ayrı bir sevinç içersindeydi. Neşeyle gülümsedi, çünkü çok yorucu bir gündü. Üstelik ertesi günün ilk ışıklarıyla okula dönmek zorundaydı. İkinci sınıflarla ilk dersine geç kalmak istemezdi. Hem yeni tanışacaklardı ve geç kalması onları biraz sıkabilirdi. Bunları düşünürken o:

"Biliyor musun kahve iyi fikir. Ateşviskisi veya herhangi bizim oralara özgü bir şeyi henüz özlemiş değilim."

Demişti. Diana ona çaktırmadan muzipce gülümsedi. Evet herhangi bir alkollü içeceği şuanda kaldıramayabilirdi. Üstelik ilk bardağın yarısından itibaren sarhoş olmaya başladığı gerçeğini de unutmamalıydı. Ertesi gün de yoğun bir baş ağrısı çekebileceği bir gerçekti. Sonuç olarak, evet, kahve en iyi seçimdi.

"Bende. Ve de yorgunluğumu atabilecek en iyi şey sanırım."

Dedi. Cafenin merdivenlerinden çıkıyorlardı o sırada. İlk buldukları boş yere oturdular. Gölün üzerine ay ışığı ve şehrin ışıkları yansımıştı, çok renkli görünüyordu. Daha şimdiden dinlendiğini hissedebilmişti.

Yavaşça ilerleyerek caféden içeri girdik. Hımm... Burası hoş bir ortamdı. Hoşuma gitmişti. Ellerimde poşetlerle uzun merdivenden yukarı tırmandım. Diana arkamdan usulca geliyordu. Adımlarını duymasam arkamda kimsenin olmadığını düşünürdüm. "Bende. Ve de yorgunluğumu atabilecek en iyi şey sanırım." dedi. Sanırım gayet haklıydı. Cam kenarı bir masa bulup eşyalarımızla oraya yerleştik. Ouuvv! Yumuşak koltuk beni neredeyse içine gömüyordu. Çok rahattı. Fazla mayışıp, buarada yatıya kalmaya karar vermeden önce oturduğum yerde doğrulup toparlandım. Garsonu yanıma çağırıp ona iki kahve siparişi verdim. Kahveleri beklerken Diana'ya döndüm ve onu bir süre izledim camdan dışarıyı izliyordu. Ben de sıkılıp masaya yavaş yavaş parmaklarımı vurmaya başladım. O vuruşları bile dengelemek zorundaydım aksi halde masayı kırabilirdim. Göz ucuyla ona baktım hala dışarıyı izliyordu. Yavaşça arkama yaslanıp onun içinde bulunduğumuz dünyaya geri gelmesini bekledim.

Diana uzun bir süre şehri seyretti. Öyle güzel görünüyordu ki herşey, onu takip eden o şeyi de buraya geldiğinden beri görmemişti. Şaşkınlıkla gözleri çalıların arasında bir çift göz aradı. Karanlıkta kalan bütün boşluklara dikkatle baktı ama yoktu işte. Gözleri parlayan o beyaz şey yok olmuştu sanki birden bire. Üzülmüş değildi elbette, ondan kurtulmuş olduğundan mutluydu. Ama onun nerede olduğunu bilmemek daha çok endişelendirmişti. Kaşlarını çatıp kısık gözlerle etrafa bakınırken Leonard'ın parmaklarıyla masayı inletmesini farketti. 'Of ne aptalım' Diye geçirdi içinden. Onun burada olduğunu tamamen unutmuştu. Tam o sırada genç garsonun sesiyle hızla garsona döndü.

"Buyrun bayım kahveleriniz"

Garson kahveleri masaya koyarken Diana gülümsedi ve sessizce teşekkür etti, yada sadece kendisi duymuşdu. Sonra garson gitti ve kahvesinden oldukça sıcak bir yudum aldıktan sonra Leonard'a:

"Ee nasıl gidiyor evlilik? "

Dedi ve kaşlarını çatarak ekledi

"Eva'yı üzdüğünü duymayayım sakın ha, asamı kullanmaktan çekinmem"

Dedi şakayla ve gülüp göz kırptı. İkisi de gerçekten değer verdiği iki dostuydu ve mutlu olduklarını görmek onu iki kat mutlu yapıyordu.

"Buyrun bayım kahveleriniz" dedi genç bir ses dönüp bakmadım bile. Önüme bir fincan kahve konulduğunu görebildim ancak. Sonra neredeyse fısıltı şeklinde bir teşekkür. Garson bunu duymamış olacak ki sessizce masadan uzaklaştı. Kafamı yavaşça kaldırdım. Diana kahvesinden bir yudum alıp bana soran gözlerle baktı. "Ee nasıl gidiyor evlilik? " dedi ve ardından kızgın bir hal aldı. Az önce soran bakışlar atan gözleri şimdi tehditkardı. "Eva'yı üzdüğünü duymayayım sakın ha, asamı kullanmaktan çekinmem" dedi. Arkasından göz kırpıp güldü. Bu iyi bir espriydi. Ben de kendimi tutamayıp gülmeye başladım. Ah şu kadınlar! Gerektiği yerde lafı tam yerine vuruyorlar. O yüzden onları seviyorum. "İlk haftaya göre gayet iyi. Onu çok seviyorum. O da beni seviyor. Üzmemeye gayret gösteriyorum. Emin olabilirsin."

"İlk haftaya göre gayet iyi. Onu çok seviyorum. O da beni seviyor. Üzmemeye gayret gösteriyorum. Emin olabilirsin."

Diana kahvesinden ılımaya başlamış sıcak bir yudum daha aldıktan sonra gülümsedi. Elbette onların birbirlerini ne kadar sevdiğini ve birbirlerini asla kırmayı düşünmeyeceklerini biliyordu. İkisi de çok eski arkadaşlarıydı ve onların mutlu olması Diana'yı çok mutlu etmişti. Mutlu olamamaları gibi bir ihtimal düşünmemişti hiç. Gülümseyip:

"Eminim tabii ki, umarım hep böyle kalırsınız"

Durdu ve gözleri koyu renk ahşaptan yapılmış masanın üzerindeki desenlere daldı. Kahvenin sıcaklığıyla ellerini ısıtırken derin bir iç çekip uzun zamandır merak ettiği, şu bilinmeyen karaltının da ilgili olduğu konuyu sormaya karar verdi. İşin garibi içinden bir ses uzun süredir görmediği Jonathon'la da ilgili olduğunu söylüyordu. Uzun bir süre tereddütten sonra:

"Şeyy, Leonard, sana bir tahminimden bahsedebilir miyim? Yani biliyorum çok saçma ama... yani çok eski hikayelerin doğru olma ihtimali ne kadar doğru olabilir ki... "

Gözlerini kahvesinden ayırıp ona döndü. Biraş şaşkın görünüyordu. O anda saçmalıyor olmaktan endişelenip aksini düşünmeye çalıştı ama o karaltının parlak gözleri gözünde canlandı. Soğuk nefesini sanki ensesinde hissediyordu her an...

Verdiğim yanıt, büyük bir ihtimalle onun da beklediği yanıttı. Bunun verdiği mutlulukla gülümsedi Diana. Kahvesinden bir yudum alıp: "Eminim tabii ki, umarım hep böyle kalırsınız" Güven verici bir gülümse yaydım yüzüme. Ama o gülümsemiyordu. Bakışları durgunlaştı. Gözleri öylece dalıp gitti. Yüzümdeki gülümseme kayboldu ve meraklı ve tedirgin bakışlarla ona bakmaya başladım. Kafasını kaldırdı. Gözlerindeki buğuyu hissetmiştim. Hiç şüphe yok ki düşündüğü şey onu etkileyen bir şey olmalıydı. Bakışlarını bana çevirip: "Şeyy, Leonard, sana bir tahminimden bahsedebilir miyim? Yani biliyorum çok saçma ama... yani çok eski hikayelerin doğru olma ihtimali ne kadar doğru olabilir ki... " diye sordu. Bu söylediği aklımı karıştırmıştı. Yoksaa... Ah hayır buna imkan yoktu. Biliyor olamazdı. Sakin olmalıydım. Elimden geldiği kadar soğukkanlılığımı korumaya çalıştım. Düşündüklerimi belli etmemek için meraklı bakışlar atmaya devam ettim. "Evet. Hayır. Belki. Bu eski hikayenin, ya da her neyse, ne olduğuna ve ne ile ilgili olduğuna bağlı." dedim. Çok mu gizemli bir cevap vermiştim. Her neyse şimdi düşünmem gereken değildi.

"Evet. Hayır. Belki. Bu eski hikayenin, ya da her neyse, ne olduğuna ve ne ile ilgili olduğuna bağlı."

Diana nereden başlayacağını bilmiyordu. Vampirler. Buna kim inanırdı ki? Gerçi kendisi bile emin değildi. Geçen seneden beri okul kütüphanesinin en gizli kitaplarını bile araştırmıştı. Onun özelliklerinin hiçbirine sahip bir büyücüye rastlamamıştı. Bunun düşündüğünden çok farklı bir şey olduğunu o ürkütücü gün harketmişti, Bay Reinhard ile karşılaştığı gün. Reinhard'ın biraz aşırıya kaçan dostani sevgisi sonucu Diana'ya bir adım mesafe yakınlaşması o canavarı sinirlendirmişti. Diana o varlığın düşlerini gördüğünde aradığı cevabı yanlış yerde aradığını anlamıştı. O herhangi bir büyücü değildi, bunu biliyordu. Sadece bir tek şeyi bilmiyordu, o şey Diana'dan ne istiyordu.

Roma'daki bu güven dolu cafeye geri döndüğünde kendini daha iyi hissetti. Leonard'ın sorduğu şeye cevap vermeme ihtimalini aklından silerek derin bir nefes aldı. Sadece Leonard'ın duyabileceği bir sesle fısıldadı:

"Vampirler hakkında..."

Gözleri açılmış ifadesiz bir yüzle Diana'ya bakıyordu. Açıklama yapması gerektiğini anlayıp normal ses tonuyla anlatmaya devam etti:

"Leonard, biliyorum saçma bulucaksın, ben... sanırım bir vampir tarafından takip ediliyorum..."

Dedi gözlerini masaya indirerek. Pişman olmuştu işte, keşke söylemeseydi, şu anı geriye sarsaydı. Ama malesef söylemişti işte. Şimdi deli olduğunu düşünmemesi için dua etmesi gerekiyordu...

Bir süre düşündü. Sanırım demek istediklerini toparlıyordu. Bana doğru eğildi ve fısıldadı: "Vampirler hakkında..." dedi. Vampirler mi? Imm... Sanırım derin konulara inmiştik, hiç çıkılmayacak konulara. Ya da ben öyle sanıyordum çünkü Diana'nın hiç de şaka yapar gibi bir hali yoktu. Ve gerçekten endişeli görünüyordu ki bu beni çok rahatsız etmişti. Korkuyor gibi bir ifadesi vardı. "Leonard, biliyorum saçma bulucaksın, ben... sanırım bir vampir tarafından takip ediliyorum..." Tamam, tamam... Anladım gerçekti. Şaka felan yapmıyordu. Bu gerçekten gerçekti. Ya da her neyse. Kahvemi kafama dikip masanın kenarına bıraktım. Gözlerimi ellerime diktim ve düşünmeye başladım. O vampir her kimse durdurabilecek güçteydim. Bu sorun değildi ama olayı ona açıklamak, işte bu biraz sorun olabilirdi. "Bak Diana. O vampirin sana zarar verebilmesi için önce beni öldürmesi gerek. Bu da hiç kolay değil. Hem vampirler o kadar da korkunç değiller. Şu an onlardan biriyle kahve içiyorsun. Ve inan bana onu durdurabilirim. Her kimse..."

Leonard kahvesinden oldukça büyük son bir yudumunu alıp masanın kenarına koydu ve düşünmeye başladı. Uygun kelimeleri arıyor gibiydi .'Ah, tanrım şimdi 'Jonathan hiç bir şey demeden gitikten sonra kendini boşlukta hissetmiş olabilirsin ama biz hep seninleyiz Diana' gibi avutucu şeyler söyleyecek' Diye geçirdi aklından. Kahretsin keşke söylemeseydi, evet Jonathan'ın gittiği gün çok kötü olmuş ve atlatması çok zor olmuştu. Ama onu atlatmak, bir şizofreni hastası gibi hayali karakterler üretecek kadar zor olmamıştı. Leonard'ın sesi kendi iç sesiyle konuşmasını kesmişti.

"Bak Diana. O vampirin sana zarar verebilmesi için önce beni öldürmesi gerek. Bu da hiç kolay değil. Hem vampirler o kadar da korkunç değiller. Şu an onlardan biriyle kahve içiyorsun. Ve inan bana onu durdurabilirim. Her kimse..."

Diana asla duymayı ummadığı şeyleri duyunca, şokla açılan gözleri Leonard'a odaklandı. Şaka yapıyor olmalıydı. Vampirler sadece bir efsaneden ibaret diye biliyordu Diana. Yani, endişesinin doğru olabileceğini hiç tahmin etmemişti. Üstelik bu kadar yakınında ki bir insanın böyle olduğunu ve bunu anlayamadığını duymak onu oldukça şaşırtmıştı. Gözlerini kırpıştırıp:

"Nasıl yani Leonard... Şaka yapıyor olmalısın"

Dedi ve yüz hatlarını inceleyince ne kadar ciddi olduğunu anlamıştı.

"Tanrım, Leonard sen ciddisin"

Daha sonra o varlığın neden burada Leonard'ın yanındayken görünmediğini anlamıştı. Çünkü Leonard'da bir vampirdi ve ondan korkmuş olmalıydı. Aklından hızla geçirdiği düşünceleri ne düşündüğünü anlamaya çalışan Leonard'a açıklaması gerektiğini düşündü:

"Hep çevremde olurdu. Nereye gitsem... Ama şimdi yok, dediğin gibi senin vampir olduğunu - Burayı fısıltıyla söylemişti - biliyor olmalı ve korkmuş olmalı, bu harika bir şey o olmadan harika hissediyorum. "

Artık iyice soğumuş olan nescafesini dikledi ve garsonun alabilmesi için Leonard'ın bardağının yanına koydu.

Diana bir an duraksadı. Öylece kalmıştı. Hareket etmiyordu. Sanırım biraz ani olmuştu bu itiraf. Biraz ani değil çok ani olmuştu. "Nasıl yani Leonard... Şaka yapıyor olmalısın" Bu tepki biraz, yani beklediğimden az olmuştu. Şu an yüzünü görmesi gerekliydi. Gerçekten çok şaşırmış ama kelimelerine bunu dökmemişti. Bana baktı ve şaka yaptığıma dair bir belirti bulmaya çalıştı. Ama bulamayacaktı çünkü bu bir şaka değildi. "Tanrım, Leonard sen ciddisin" dedi kısık bir sesle. Yavaşça camdan dışarı baktım. Bizi izleyen biri olup olmadığını öğrenmek istiyordum. Bu şey bir vampirse kesinlikle kendini muazzam bir şekilde gizlemiş omalıydı. O yüzden her ayrıntıyı gözden geçirdim. Ağaçların arkasına çok dikkatli baktım ve insanlara... En iyi gizlenebileceği yer insanların arasıydı. Yani dikkat çekmezdi. "Hep çevremde olurdu. Nereye gitsem... Ama şimdi yok, dediğin gibi senin vampir olduğunu biliyor olmalı ve korkmuş olmalı, bu harika bir şey o olmadan harika hissediyorum. " dedi rahatlamış bir şekilde arkasına yaslandı ve kahvesini bitirip masanın kenarına doğru sürükledi. "Eğer senin peşindeyse kesinlikle kendini gösterecektir. Ve eğer peşinden her yere geliyorsa kesinlikle bir yenidoğan olmalı. Yenidoğanlar kendilerini açığa vermekte harikalar." dedim kesik bir kahkaha atarak.

"Eğer senin peşindeyse kesinlikle kendini gösterecektir. Ve eğer peşinden her yere geliyorsa kesinlikle bir yenidoğan olmalı. Yenidoğanlar kendilerini açığa vermekte harikalar."

Yenidoğan da ne demekti, bu vampirler hakkında hiç bir şey bilmiyordu ama bu sorunu çözmeliydi. O yenidoğanın Leonard etrafında yokken gelmeyeceğini nerden bilebilirdi. Hem onun da kendi işi gücü vardı, Diana ile uğraşmak zorunda değildi. Ama bugün onu biraz oyalaması gerekebilirdi. Bu konu hakkında sorucak çok sorusu vardı. Öncelikle boş bardakları almak üzere onların masasına yaklaşan garsondan yeni bir kahve istemelilerdi. Genç garson hayır cevabını alacağını sanarak rutin sorusunu sorarken bardakları tepsinine yerleştiriyordu.

"Başka bir şey ister miydiniz efendim?"

"Evet, iki kahve daha istiyoruz"

Dedi Diana ve gitmesini bekledi. O gider gitmez öne eğilip fısıltıyla

"Leonard bana vampirler hakkında herşeyi anlatmalısın. Bildiğim şeyler eski efsanelerle sınırlı. Tek bildiğim..."

Durdu. Midesinde bir bulantı hissetmeye başlamıştı. Onlar hakkında tek bildiği şey. Kan içtikleriydi. Yani Leonard...

Diana arkasına yaslanıp endişeyle gözlerine baktı. Bunca yıldır tanıdığı arkadaşı şimdi ona vampir olduğunu söylemişti. Ama kötü bir şey yapmak istese bu zamana kadar yapardı zaten. Hem belki bu onu çok zorluyordu. Birden aklında şimşekler çaktı. Eli kesildiğinde o kadar gerilmesinin nedeni buydu belki de. Üstelik Eva ile günlerini geçiriyordu, bu gerçekten zor olmalıydı. Sevgiyle gülümsedi ve:

"Senin için zor olmalı, yani, bilirsin işte, kana dayanmak, Eva biliyor mu? "

Anlattıklarım Diana'ya ilgi çekici gelmiş olmalı ki, beni pür dikkat dinliyordu. "Başka bir şey ister miydiniz efendim?" dedi garson araya giren sessizliği bölerek. Diana hızlıca ona döndü ve: "Evet, iki kahve daha istiyoruz" dedi. Garsonu geçiştirmiş, hatta kovmaktan bile beter etmişti. Başından atmıştı açıkçası. Garson homurdanarak masadan uzaklaşıp tezgaha doğru ilerlerken gözlerim onu izledi. Yeterince uzaklaşınca Diana bana doğru eğilip, adeta fısıldarcasına konuşmaya başladı. "Leonard bana vampirler hakkında herşeyi anlatmalısın. Bildiğim şeyler eski efsanelerle sınırlı. Tek bildiğim..." deyip durdu. Sanırım tahmin ettiğim şeyi düşünüyordu. Bir süre sessiz kaldık ancak ikimizde adeta düşüncelerimizle iletişime geçiyorduk. "Senin için zor olmalı, yani, bilirsin işte, kana dayanmak, Eva biliyor mu? " dedi. Yüzünde birine acıma ifadesş vardı ki burada acıdığı Eva oluyordu. " Vampirler ikiye ayrılmışlardır." dedim Eva konusunu geçiştirerek. "İyiler ve kötüler. Kötü olanlar sadece istekleri doğrultusunda yaşarlar. Diğer insanların can sağlığını... umursamazlar. Kan tek tutkuları olmuştur. Ama iyiler ise insanlar içerisinde uyumlu bir şekilde yaşayıp, kan tutkularını bastırmaya çalışan ve bir süre sonra artık kan isteğinden vazgeçenlerdir."

" Vampirler ikiye ayrılmışlardır. İyiler ve kötüler. Kötü olanlar sadece istekleri doğrultusunda yaşarlar. Diğer insanların can sağlığını... umursamazlar. Kan tek tutkuları olmuştur. Ama iyiler ise insanlar içerisinde uyumlu bir şekilde yaşayıp, kan tutkularını bastırmaya çalışan ve bir süre sonra artık kan isteğinden vazgeçenlerdir."

Yıllar önce profesörlerinden ders dinlediği gibi sessizce dinliyordu onu. Vampirlerin iyi olanlarının da olduğuna sevinmişti. Ama kötü olanların ne kadar kötü olduklarını gözünde canlandırınca midesinde bir bulantı başlıyordu. Onları yenebilmenin bir formülü olmalıydı, yani, ellerine düşen hiç mi kurtulamıyordu yani. O parlayan gözlerin -en azından şu an için- ona zarar vermek amacında olduğunu sanmıyordu. Hem Leonard'ın da dediği gibi öyle bir amacı olsaydı bu kadar takip etmez anında öldürürdü onu. (O görüntü gözünde canlanınca bir tiksinti hissetmişti) . Ellerini göğsünde kavuşturup merak ettiği soruyu sordu:

"Peki nasıl kurtulabilirim ondan, yani yok edebilmenin bir formülü olmalı? "

Bildiğim ne varsa Diana'ya anlatıyordum. Bu onun iyiliği içindi. Bilmesi gerekiyordu. Söylediklerim bittiğinde umutsuz bir ifadeyle sordu: "Peki nasıl kurtulabilirim ondan, yani yok edebilmenin bir formülü olmalı? " dedi. Böyle bir şey olmazdı. Olamazdı. Onu yok edemezdi. Diana henüz asasına davranmadan o vampir onu tamamen kuru bir biçimde kenara bırakır ve kan ile kirlenmiş dişlerini temizlerdi. Bunu da açıkç asöyleyecektim. Söyleyecektim ki kendi başına delice bir şey yapmasın. Onun gidip o vampirle yüzleşmesini hayal bile edemiyordum. Gözlerimin önüne getirince bile irkilmiştim. Yvaaşça ellerimi masanın üzerine koydum ve onun ellerini tuttum. "Onu sen yok edemezsin. Buna bir insanın gücü yetmez. Şimdi bana delice bir şey yapmayacağına söz vermeni istiyorum. Karşısına felan çıkmayacaksın anlaştık mı?"

Diana endişeyle gelecek cevaba kendini hazırlamaya çalışıyordu. Bu zamana kadar hep abisinin korumasında yaşamıştı hayatı. Oliver. Eğer o öğrenirse bu vampir olayını kesinlikle kendini feda etmek gibi bir saçmalık düşünürdü. Ona, Lydia'ya ve ailenin yeni minik üyesi Gabby'e bir zarar gelmesine asla üzün veremezdi. Bu olayı çözmek için tamemen kendi gücünden yararlanıcaktı, olduğundan bile emin olmadığı gücünden. Düello gerekirse yapıcaktı, hayatında hiç bir zaman kendini savunması gerekmemiş olsa bile...

Düşüncelerinden sıyrılıp güven dolu bu mekana geri döndü tekrar. Leonard ellerini tutmuş bir şey söylemeye hazırlanıyordu.

"Onu sen yok edemezsin. Buna bir insanın gücü yetmez. Şimdi bana delice bir şey yapmayacağına söz vermeni istiyorum. Karşısına felan çıkmayacaksın anlaştık mı?"

Ah, hayır, bu konuda bilinçsizce hiç bir şey yapmayacaktı tabiki. Ama bildiği şey bunu tek başına yapacaktı onu bu olaya karıştıramazdı. Ona bir şey olsa Eva'ya ne hesap verirdi sonra. Yeni evlenmiş bu harika çiftin mutluluklarını ne hakla bozabilirdi. Ama onun bilgilerinden yararlanıcaktı. Düello konusunu tam olarak öğrenmeliydi. Diana ona güven verici bir şekilde gülümseyerek tek istediğinin kendini savunmayı öğrenmek olduğunu söyledi. Tabiki ona karşısına tek başına çıkacağını söylemeyecekti. Leonard'da bu konuda yardım edebileceğini teklif etti. Kahvelerini bitirirken ertesi gün kendini savunmayı öğretmek üzere buluşma yerini ve ayrıntıları konuştular. Ve Leonard onu oteline kadar güvenli bir şekilde gitmesi için bırakmayı teklif etti. Hesabı ödeyip alışveriş poşetleriyle birlikte İspanyol merdivenlerinin bu harika cafesinden ayrıldılar.

» Beyaz Gece
» Gece Güneşinin Gölgesindekiler