Siyah&Beyaz

Seine Nehri'nin büyüsüne kapılarak ilerlediğim yolun sonu Eiffel Kulesine kadar gelince kafamın ne kadar meşgul olduğunu ve olmam gereken yerden ne kadar uzak olduğumu anladım. Keskin bir hareketle dönerek gerisin geri yürümeye başladım ama sonra *Nasıl olsa burdayım.* diye düşünüp olduğum yerde anın tanıdını çıkarmanın daha akıllıca olacağına karar verip tamda tüm ihtişamıyla karşımda duran Eiffel'in önüne oturdum. *Burası güzel...Ahh ama fazla kalabalık.* insanları ve az da olsa kalabalığı seven bir insandım. Ama bu kadarı da beni klostrofobik bir ruh haline sokuyordu. Gözlerimi kapatıp kendimi her şeyden soyutlamaya çalıştım. Yanıma kimse oturamaz dercesine ayaklarımı oturduğum banka uzattım ve meydan benimmişçesine etrafa emin gözlerle bakmaya başladım.

*Budayım işte yıllar sonra* diye geçirdim aklımdan. On yıl belki de dokuz yıl önce bu aylar belki de tamda bugün büyük bir kayıp vermiştim burada. O gün akan göz yaşlarımı geri dönmez meleklere vermiştim ve sonra hiç ağlamadım. O an için kararan gözler iki tane Eiffel, binlerce insan ve göklere çıkmış bir Seine görmüştü. O günden sonra yıllar boyunca uğramıştım bu meydana. Ama sonra öğrenilen gerçekler... Her şeyi alt üst eden, daha önce bana mezar olmuş bu meydanı mabed yapan gerçekler. Kaybettiğimin aslında giderek hayatıma kazandırdıklarını görmek. İşte o günden bu yana huzur verirdi bana Paris'in her köşesi.
Gözümü hiç ayırmadığım Eiffel'in çevresinde dikkat çeken bir iki kişiden ayırmıyordum gözlerimi. Geçmişlerini,yaşayabileceklerini, büyücü olup olmadıklarını ve bunun gibi başkası tarafından merak edilmesi saçma olan şeyleri kafamda dolaştırıp duruken, güneşin beyaz yüzünü çerçeve içine almış olduğu, suratında garip izler taşıyan bir kız yanıma kadar yaklaştı. Ben yanlız olmak istediğimi bu kadar belirtirken, yanıma gelip üstüne birde "Merhaba." demesi garipti doğrusu. Belki de bakanlıktandır. İşlerini yaptırmak için yanımda biten bir sürü insandan biridir diye tanımak maksadıyla bir süre baktığım surat bana hiçbir şey anımsatmayınca kesinlikle tanımadığım kanısına vardım. Tanımadık biriyle sohbet iyi olabilir diye umarak bende "Merhaba" dedim. Sesime vermek istediğim sevecenliği katamadığımı farketmiştim.

Rahatsız edici gözlerinde bir içtenlik bulmak umuduyla bende ona diktim gözlerimi. Bakışlarında küçümsermiş gibi bir ifade vardı. Sanki hemen yanımdan değilde Eiffel'in tepesinden bakıyormuş gibiydi. Ama bu beni rahatsız etmedi. Bakanlıkta sürekli böyle insanlar arasında çalışıyordum zaten. Bu bakışlar için biraz da kendimi suçlamamda fayda vardı. Fazlasıyla samimiyetsiz karşılık vermiştim onun biraz da olsa sevimli selamına. "Beatrice'ti sanırım. Bakanlıktan?" dedi. İsmimi bilmesi şaşırtıcıydı doğrusu. Hele de bana Beatriz demesi daha da şaşırtıcıydı. Bir iki kişi dışında kimseden duymadığım bu ad bana çok yabancı geldi birden. Biraz da tiksindirici. Kaybettiklerimde böyle derdi bana. Eğer sohbet ilerlerse en kısa zamanda bana Mélissa demesi konusunda uyarmalıydım onu. Beni tanıdığına göre bakanlığa yada büyü dünyasıyla ilgili yerlere uğramış olmalıydı. Bunların dışında fazla popüler sayılmazdım. Birkaç akraba dışında hiçbir muggle tanıdığım olmadığı için muhakkak bir cadı olmalıydı. "Evet bakanlıktan. Ben Mélissa. Memnun oldum." dedim. Adımı düzeltmek için fazlasıyla yersiz olmuştu. Cümlede saçmaydı ama bir kez Beatriz derse çileden çıkabilir, dışıma zararım olmasa içimden kendimi yiyip bitirebilirdim.

"Evet bakanlıktan. Ben Mélissa. Memnun oldum." dedi bana bakarak. Herhalde ikinci ismini kullanmayı tercih ediyordu. Onaylayan gülümsemem koyu morla boyadığım dudaklarımda yayıldı. Parlayan tırnaklarımı saklamak için dudaklarım gibi koyu mor oje sürdüğüm parmaklarımı kıpırdattım. Sonra ona doğru uzattım, kendimi tanıtmak için: "Babette." dedim. Kendimden beklemediğim derece de samimi çıkmıştı ses tonum. Elimi sıktığında yüzünün aldığı hali merak ediyordum. Donmuş bir et parçası kadar soğuk, ipeksi ama katı elime dokununca neler düşünecekti, ne hissedecekti? Belki de farkına bile varmazdım. Güneşin yavaşça Paris'in ihtişamlı gökkubesinden ayrıldığını görünece, ince bir sızı halinde tüm bedenimde hüküm süren acım yokoldu. Bulutların arkasından göz kırpan güneş bile rahatsız ediciydi çoğu kez. Mélissa'nın hareket etmesiyle bir koku daha çalındı burnuma. Muggle'lara has ağır koku vardı üstünde. Hayır, üstünde değil içinde. Damarlarının içinde akan büyüleyici al sıvının kokusuydu bu. Melez olduğunu anlamıştı onun.
Eiffel'e dikti yemyeşil gözlerini. Üst aktında bir çift gördüm, az sonra dudakları buluşacak olan gençler. Kız utanmıştı ama heyecanlıydı da. Dudakları kıpırdıyordu yavaşça. Bakışlarımı kaçırdım zihnimin örümcek ağlarıyla koruduğu anılarım ışık görüyordu. Onları kovmaya çalışıp, delici bakışlarımı çevirdim yeni tanıştığım kanı bozuk kadına. O sırada tam önümüzden benim gibi bir grup genç geçti. Kan arzusuyla yanan bedenleri, vahşi bir şekilde hareket ediyordu. Görünüşleri benim gibiydi, oldukça ses çıkararak meydanı inletiyorlardı. Onlara doğru döndüm, anlamış olmalıydılar ki sessizleşip bana baktılar. Bunu vampirler dşışnda kimse anlayamazdı. Kendinden dha yaşlı vampirler önünde saygılı olman gerekir yoksa sonun tahmin edemeyeceğin kadar hızlı ve acılı olur. Sessiz otoritem onların kedi yavrusu gibi sinmelerine sebep olmuştu. Hızla heraket etti dudaklarım, insanların göremeyeceği hızda. Seslendim onlara bizler haricinde kimsenin duyamadığı ses tonuyla: "Sakin olun çocuklar..." sonra konuştuğum kadına baktım, konuşmayı devam ettirmek istiyordum. "Hangi bölüm?" dedim. Genç çete hemen dibimize oturdu. Mélissa'nın rahatsız olmuş olabilceğini düşündüm. Bana nasıl baktığını görmüştüm çünkü: "Kovabilirim?" diye teklifte bulundum onalrı işaret ederek.

"Babette." dedi. Koyu mor dudaklarının arasından çıkması imkansız gibi görünen bir samimilikle. Bu kadında garip bir şeyler vardı. Büyü yada alakalı bir dünyayla ilişkisi olduğu kesindi. "Belki de kaçaktır." diye geçirdim aklımdan. Ama garipte bir çekimi vardı. Dışardan bakıldığında fazlasıyla itici görünüyordu. Ama konuşmaya başladığında kendisini gerçekten sempatikleştirebiliyordu. Kendi kendime gelin güvey olmakta üstüme yoktu. Kendi kendime birinden soğuyabilir yada ona ısınabilirdim. Babette için de öyle olmuştu. Birden ısınmıştım ona. Ta ki... elini bana uzatana kadar. Ondan gördüğüm içtenliğin karşılığı olarak uzattığım elimden başlayarak kemiklerime kadar inen soğuk tüm ısınlışmığı buz kütlesi haline getirdi. Çok soğuktu. Donuktu. Bu kız yoksa... "Saçmalama" diye geçirdim aklımdan. Elinin soğukluğuna bir neden bulmak için kafamda bir sürü sebep döndürdüm. O dakikadan sonra her hareketini dikkatle izlemeye ve kafama kaydetmeye çalışırken bir yandanda bunu yapmamak için kendimi durdurmaya çalışıyordum. Ama kendimi de alamıyordum. Şimdi de kulenin tepesindeki bir çifte kilitlenmişti. Kilitlenmek derken her anlamıyla kilitlenmekten bahsediyorum.
Ben kafamı bunlarla meşgul ederken ön taraftan geçen bir iki serserinin sesiyle irkildim. Nefret ederdim kendimi bilmez bu serserilerden. Kafamı Babette'ye çevirdim. O da onlara bakıyordu. Ama benden daha farklı bir ifadeyle. Bakışları uyarır gibiydi. Çocukların tepkisinden de anlaşılacağı gibi aralarından ne olduğunu anlamam imkansız olan bir iletişim vardı. Ama bir iletişim vardı. Bu tür özellikleri olan insanlar tanıyordum ve toplum tarafından pekte sevilmeyen bir özellikleri vardı. Bir süre fazlasıyla ilgilenmiştim insanlığın bu türüyle. Çünkü bende yıllarca bilmedende olsa onlardan birine baba demiştim.
Babette bana döndü. Devam edelim dercesine bana "Hangi bölüm?" dedi. Bu sırada sinmiş serseriler gelip yanımıza oturdular. Babette'de rahatsız olduğumu anlayacakki "Kovabilirim?" dedi. "Hayır sorun değil." dedim. Onlarada bu kıza da yakın olmak istiyordum. Konuşmaya çalıştım. Ne söyleyeceğimi düşünürken ilk sorduğu soruya cevap verebileceğim geldi aklıma. "Sihirli Kazalar ve Felaketler" dedim. Bana hayatımın en berbat günlerini yaşatan bu türe ilk kez bilinçli olarak bu kadar yakındım ve tanımak istiyordum...

Artık hareketlerine, bakışlarına hatta nefes alışına...Nefes almıyordu ki... Göğsü çok nadir hareket ediyor, bunu da düzensiz yapıyordu. Eski hastalığımın bana armağan ettiği dikkat ve tepkisizliği sonuna kadar kullanmaya çalışıyordum. Biraz körelmiş olabilirdim. Çünkü artık sinek bile öldürmüyordum. Çok eski günlerde kalmıştı hastalığım. Kurtulduğumda on bir yaşındaydım. Küçüktüm, ama yaptığımın normal olmadığınıda bilecek kadar büyük. Babama kızıyordum ama sanki ben hiç öldürmemiştim. *Onlar hayvandı!* diye bağırdım içimden kendime. Ben kötü bir şey yapmamıştım. Hiçbir zaman...
Tekrar dikkatimi Babette'ye çevirdim. Benim için pek çok şeyin simgesi olmuştu bir anda. Sıkılmış görünüyordu. Onu eğlendirecek halim yoktu. Aslında konuşmasına bile gerek yoktu. Aslında bir iki kelime söylese fena olmazdı. Bir vampirin ruh halini merak ediyordum doğrusu. Vampir... İlk kez söylemiştim bunu. Çok soğuk, hoş olmayan bir kelimeydi. Zaten çokta soğuk ve hoş olmayan yaratıklardı. “Söylemedim değil mi? Beauxbatons mezunuyum.” dedi. Bunu söylediğinde ne zaman dönüştürülmüş olabileceğini düşündüm. "Fransa'da uzun bir geçmişiniz var o zaman." dedim. Aslında bu okul hakkında hiçbir şey bildiğim yoktu. Sadece Fransa'da olduğundan haberdardım ve bunu da sanki çok bir şey biliyormuş gibi kullanmayı amaçladım doğrusu. Çok fazla donup kalıyor, dalıp gidiyordu. Bu kadar çok şey düşündüğüne göre uzun bir geçmişi olsa gerek diye saçma bir önerme kurdum aklımda.