Fulya | Bedelsiz Övgü

***
Zakkum Bar ile Lilyum Pisti'nin ortasında kalan bu bölge en ideal
masalardan biridir. Hem müzik hem de içki kaynaklarının odağına olan
yakınlığı oldukça avantajlı olmasına rağmen etrafında pek masa
olmadığından kalabalık arkadaş çevreleri için uygun değildir. Ama bu
eğlenceye engel mi?

Buraya gelmenin koca bir hata olduğunu anımsaması için içeri bir adım atması yeterliydi. Dışarıdaki hayalete bile bayılarak Bernard’ı hoşnut tutmaya çalışan kuzenine içler acısı bir bakış attı önce. İşin tek ve en güzel yanı kıyafetlerinin okulda alışık oldukları baloların aksine resmi cübbe ya da takım olmayışıydı. Kravat takmaktan özellikle nefret ederdi O, zaten bugünlerde çoğu şeyden nefret ediyordu. Akşamın bir diğer kötü yanına geçecek olursa da bir hayli
popüler olan Effie ve Odille'in çağırmış olduğu misafir miktarı
olmalıydı. Kalabalığı da kravatlar kadar sevmezdi.
Evin şıkça ve üstün bir zevkle düzenlendiğini inkâr edemezdi fakat buranın daha ölümünün acısını taze hissettikleri eski müdürlerine ait olduğunu hatırlamak biraz can sıkıyordu. Sanki daha da can sıkıntısına ihtiyacı varmış gibi... Pernell, Charl ya da Edlyn bunu anlamamakta ısrarla dirense de eski sevgilisinin düzenlediği bir partiye katılmışken çocuğun hoşnut olunması beklenemezdi. Ama... Salona girdiklerinde gözüne çarpan bar sayesindeyse fikirleri iki saniye içinde değişti. Belki de memnun olabilirdi. Kendi yüzündeki ifadenin aynısını Pernell’da da buldu.
Salon şimdiden dolu sayılırdı daha gelecek çok kişi olduğunu düşünürlerse bu gece bu mekanda olay çıkması olasılığına kesin gözle bakıyordu. Bara ve piste yakın bir masaya yerleşmelerinin akabinde etrafı süzen Pernell’a döndü.

“ Buraya gelmenin hata olduğunu anlayamamanı bir kenara bıraktım da bu kadar erken getirmek zorunda mıydın?!” diye çıkıştı.
Cidden bunu anlayamıyordu, zaten Lauren ile arası bozuktu, sevgilisini görmek için can atan o eski Pernell ile takılmadığının farkındaydı fakat karşısındaki her zaman ki üşengeç, bıtkın Pernell'da değildi.
Aslında konuşurken de salonu beğenmesinden ötürü ses tonu kızgın çıkmıyordu. Ve geç kalsalardı dandik masalardan birine kalabilirlerdi. Gözlerini deviren çocuğun cevabını dinlerken kolundaki kalın kayışlı saatine bakmayı da aksatmadı.
Odille’de Effie’de oldukça zevkli kızlardı. Eh biri kendisinin eski sevgilisiydi, bundan şüphe duyabilirler miydi?

Bu işin sonunda Bernard kesinlikle elinde kalacaktı. Çocuğun suratının tam ortasına sert bir yumruk geçirme isteğini büyük bir çabayla bastırdı ilk olarak. Kusursuz düzenlendiği her halinden belli organizasyon için bile olumsuz şeyler aramaya çalışması sadece Odille'e olan kininden olabilirdi, bu konuda haksız olmamasına rağmen şu duyguları sonraya saklamalıydı. Burada Odille'i iplememesine yetecek kadar kız da vardı, içki de. İçeri giren birkaç Hufflepuff kızını süzerken Bernard’ın seçmesi sonucunda yerleştikleri masaya ilerlerken de tanıdıklara selam vermeyi aksatmadı. Yanılmıştı, hiç erken gelmiş gibi durmuyorlardı. Dans pisti ve barın etrafında bulunan masalar hızla kapılırken gözleri bir an için Lauren’i aradı. Geldiğini sanmıyordu, Arthur’un ölümünün ardından kız kabuğuna çekilmişti ve Pernell oluşturduğu dünyasına dahil olamıyordu ya da olmuyordu, kim bilir? Ama sonucunda kızın bir partiye katılacağını sanmıyordu. Effie'yi düşündü. O daha beterlerini yaşamasına rağmen hayatın devam ettiğinin farkındaydı.

Bernard’ın isyankar sözlerini duymasıyla çocuğa sert bir bakış attı.
“Ed, kes! Hadi iki konyak kap gel, yanımda durduğun sürece hayatın tehlikeye giriyor.” dedi takılarak. Çocuk kendisine hokkalı bir küfür edip, içkinin cazibesine girerken bara gideceğini çok iyi biliyordu Pernell. Yediği hakaretleri umursamaksızın fiyakalı yürüyüşüyle ilerleyen çocuğun ardından hoşnutça güldü. Ama Bernard'ın gitmesiyle masası elbette boş kalmamıştı. Hoşgeldin demek için geldiğini tahmin ettiği Eff’in yanlarına uğramasıyla hiç düşünmeden söze girişti.

“ Vay, bende ortamın süper olduğunu sanıyordum. Yaratıcısı daha harikaymış.” dedi kibarlık yapmaya çalışarak kızın elini öperken. O ise gülmüştü, Effie’nin gülüşünü severdi.

Ve büyük gece gelmişti.
Odille ile beraber dört bir yana koşuşturdukları malikane artık sadece ikisinden ibaret değildi. Konukları yavaş yavaş gelmeye başlarken girişte karşılayamadıklarına da hoşgeldin ve iyi eğlenceler dileklerini sunmak için salona geldi. İnce bileğindeki gümüş saati tam davetlilerinin içeriye giriş zamanını gösteriyordu, heyecanlandığını hissetti,artık başlamıştı. Barmenlerle konuşmaya giden Odille'den kısa bir süreliğini ayrıldı sarışın kız da. Son katıldığı balonun ezici etkisini hala omuzlarında taşıdığını hiç belli etmediği kesindi. Salonun kapısının yanında heyecanla gelenleri karşılarken aklı ve kalbi içeri girecek uzun boylu, sarışın çocuk için vardı sanki. Léa'nın kendisini bir müddet oyalamasının akabinde kızın favori masalarından biri olan Fulya'ya yerleşen ikiliyi yeni farketti. Pernell ile Bernard'ın geldiğini görmek Eff'i tarifsiz derecede mutlu etmişti. Aslında zaten geleceklerine emindi ama Odille'in Bernard katiyen gelmez, eminim, biliyorum nutukları karşısında kız bile tereddüt yaşamıştı. Konuşan ikilinin yanına ilerlerken etrafa gülücük ve selam saçmayı ise aksatmamıştı. Fakat Eff yanlarına vardığında bulduğu sadece Pernell'dı. Tatlı, zeki, yakışıklı Pernell.
Çocuğun insanı memnun eden iltifatı ve kibar tavırları karşısında ödül olarak Eff'in içten gülümsemesini kazanması elbette beklenen bir şeydi. Saçlarını düzeltip O'na;

"Ah, çok teşekkür ederim Pern. Geldiğinize cidden çok sevindim ve tabi beğenmene de." dedi. Gözleri az ilerde içki alan Bernard’ı yakalarken karşısındaki Ravenclaw’ında Bernard & Odille karşılaşmasını kendisi kadar merak ettiğine emindi.
Bu partiyi düzenlemenin ne harika bir fikir olduğunu bu sahneye kadar bu denli hissetmemişti işte. Ah bir de Tys gelseydi ya… Geleceğini söylemişti, Eff O’na inanıyordu, tüm kalbiyle hemde.

Kızın hoş sesi insanı memnun kılan cinstendi.
Bazen ilk sene gözünün önüne geldiğinde şu an Odille, Charl, Effie gibi tanrıçalara rakip kızların çocukluklar,ı komik sahnelere neden oluyordu gerçekten. Kızın elini asalet fışkırtarak geri çekmesiyle az ilerden gelen Odille ile göz göze gelmesi bir olmuştu. Effie halinden hoşnut bir şekilde cümlesini bitirirken Pernell planlara başlamıştı bile. Yanlarına varmak üzere olan Odille ilerlerken; Pernell, Eff’e

“Elbette geleceğiz, bu kaçar mıydı yani?” dedi gülerek. Odille’in gittikçe yaklaşmasını izlerken ise Bernard’ı bara yolladığı için kendini fena suçlu hissediyordu. Charl eğer bu hatasını duyarsa evde çocuğu cimcikleme krizine sokabilirdi ve bu gerçekten kötü olurdu. İçinde yeşeren duyguların yüzüne vurduğunu Eff’in şaşkın bakışlarını görünce anladı. Ama her şey için geç sayılmazdı şimdi yapması gereken yanlarına varan Odille’i Bernard gelene kadar oyalamak sonra da kuzeninin varmasıyla Effie’yi de alıp buradan tüymekti… İş basitti ama nasıl yapacaktı? Sarışın kızdan bu konudaki yardımlarını beklediğini anlatmak için ise pek zaman yoktu, gözleriyle bir şeyler belli etmeye çalışırken ise Odille gelmişti.
O esnada Pernell'ın arkasında bir yerlerde;

“Merlin’in pantolonu! Nereden bulmuşlar bu barmeni ya?” diye bir söylenti duyması ise ortamı iyice karıştırmıştı. Bu her zaman homurdanan sesi çok iyi tanıyordu, kuzeni gelmişti. Bernard’da mı aynı anda gelmişti yani…

O'nun gelişine dek geçen zamanda, insanların kendilerinden geçmesi için mükemmel nitelikte olan müziğin hâkimiyeti altındaki malikanede hemen her şey olağanüstü gidiyordu. Parti yeni başlamış olmasına rağmen konuklar çılgınlar gibi eğleniyor, tatil dolayısıyla ayrı kalacaklarını sanırken birbirlerini yeniden bulan dostlar şen kahkahalar eşliğinde dans ediyorlardı. Onların mutlu oluşları Odille için de bir nevi mutluluktu evet, ancak kapıda görünen iki yeni yüz -daha doğrusu biraz daha kısa olanı- her şeyi mahvetmeye yetmişti. Umursamaz görünen tavırlarıyla yanındakine bir şeyler anlatırken dudaklarından alayla dökülen sözcükleri tahmin etmenin hiç de zor olmadığı bir şekilde içeri giren genç adam Odille'in tüm düşüncelerini kaplayıvermişti birdenbire. Gözleri tıpkı hatırladığı gibi baygın ve etkileyici, dudakları kıvrak ve cezbediciydi. Aralarında bu kadar mesafe varken bile O'na bakmak bedeninin her zerreciğinin titremesi için yeterliydi. Hafifçe öksürdü ve toparlanmaya çalıştı kendince, bakışlarını üzerinden almak için olağanüstü bir çaba sarfederken az önce konuşmakta olduğu barmenlere arkasını dönüp pistin yan tarafındaki masalara doğru ilerleyip konuklara merhaba demeye başladı umursamamaya çalışan bir tavrın eşliğinde.

Zaman geçmek bilmiyordu, kapı girişindeki duvarda asılı olan devasa saati görmeye çalışırcasına topuklarının üzerinde yükseldiğinde loş ışıkta sapsarı saçlar takıldı gözlerine. Eff. Hafifçe gülümserken arkadaşının kendisini içinde bulunduğu sıkıntılı durumdan kurtarabilmesini umarcasına o tarafa doğru yürüdü ve önünde durmakta olduğu masaya yaklaşıp merhaba demek üzere elini kaldırdı tatlı gülümsemesinin eşliğinde.

"Hey Eff-"

Olaylar tahmin edebileceğinin de ötesinde gelişmişti. İlk olarak Eff' in konuştuğu kişinin kim olduğunu fark etmiş, ardından gelen saniyede O'nun da burada olabileceğine dair teoriler zihninde belirmiş fakat hiçbirini inceleme fırsatı bulamadan duyduğu sesle irkilerek olduğu yere çivilenmişti. Merlin’in pantolonu! Nereden bulmuşlar bu barmeni ya?

'Bernard.'

“ İki konyak.”
“Neden iki?”
“Neden mi iki?”

Bu adam da ne diyordu böyle?
Şaşkınlığıyla başlayan tartışmanın neticesine içkilerden birinin arkadaşına olduğunu karşısındakine anlatabilmişti Bernard. Bir anda içmesinin çocuğu sarhoş edeceğinden korktuğunu belirtmek için ise büyük çaba sarfetmişti barın berisindeki adam. Gözlerini devirip en sonunda hiçbir şey almamaya karar verirken ikna edebilmişti O’nu, Gryffindor'lu genç. Sonunda kavuşabildiği içkileri tek elinde profesyonelce taşıyarak ilerledi. Her bir adımda ise tanıdık bir simaya rastlıyordu. En tanıdık sima olan Odille’i görmekten ise oldukça çekiniyordu. Selamlaşmalar, tipik muhabbetler birbirini izlerken demin ayrıldığı masayı bulmakta adeta zorlanmıştı Bernard. En sonunda yerinde bir süre sabit kalıp salonu süzmesi sonucunda gördüğü uzun boylu kuzeninin masasına giderken O’nun tek olmadığını fark ettti. Sırtı kendisine dönük olan Pernell’ın karşısında nefes kesici güzelliğiyle Effie durmaktaydı. Kızı görünce sevindiğini belli etmek istercesine gülümserken ortamın loş ışığında diğer insanları seçmek oldukça zor oluyordu. Yanlarına neredeyse varmak üzereyken ise söylenmeye başlamıştı elbette. Pernell’ın duyma mesafesinde olduğuna emindi fakat Eff için karar kılamadı. Masaya vardığındaysa fark etmediği ve fark etmediğine inanamadığı isim öfkesinin yerini tepkisizliğe bırakmasına neden olmuştu. Pernell ortamda oluşan sessizliğin içine etmeden bir şeyler demesi gerektiğinin bilincindeydi ama ne diyecekti ki?
Hiç düşünmeksizin elindeki içkileri masaya bırakırken konuştu.
“Selam kızlar.”
Bu kadar mı yani? Evet bu kadar.
Aslında sırf Eff olsaydı neler neler derdi ama sırf sarışın kız değildi işte, tam yanında gördükçe midesine ağrılar sağlatan güzel Odille’de bulunmaktaydı. O’nu özlediğini görünce anladı ama bir şey ifade etmezdi tüm bunlar.

Eff’in beklediği sahne kesinlikle beklediğinden çok daha çabuk gerçekleşmişti.
Her zaman gülen Pernell’ın suratında donan ifadeyle anlamıştı aslında bir şeylerin döndüğünü fakat hiçbir güç böyle bir tesadüfü planlayamazdı herhalde. En yakın arkadaşının, tam yanında kalbinin durduğuna emindi Eff. Bernard’a gelince o her zamanki Bernard’dı işte. Odille’in aşkından ölürken de çocuk hep durgundu, şimdi de. Sürekli enginlere bakan gözleri, eğlenceli sözleriyle tezatlık uyandıran çocuk ve nasıl beceriyorsa herkes tarafından sevilen genç.
Pernell’ın olayın kontrolünü eline alamayacağını ise tam o anda anladı Eff. Gözlerini önündeki karmaşık tablodan çekip giriş kapısına odaklarken ise aradığının kim olduğunu masadaki herkes çok iyi biliyordu. Odille, Bernard’ını bulduğuna göre kendisinin de Tys’ına kavuşması gerekmiyor muydu artık?
Huzursuzca kıpırdandı yerinde. Bernard’ın selamını gülümseyerek yanıtlarken, Pernell’a dediklerinin bir benzerlerini O’na da dedi, Odille’in ise neler diyeceği koca bir muammaydı, fakat kendisinin ve Pernell’ın buna tanıklık olmasına kesinlikle gerek yoktu.
Yanındaki Gryffindor’lu afet kız konuşmaya hazırlanırken Eff’ Pernell’ın bileğini yakalayarak herkesin duyabileceği bir şekilde;

“ Ah Pern, gel ben sana odanızı falan göstereyim. Size iyi eğlenceler.” diyerek hiç beklenmedik bir iş gerçekleştirirken ikilinin ölümcül bakışlarıyla Pernell’ın minnettar bakışları karışmıştı kızın göz merceğinde. Pernell ile onların yanından uzaklaşırken geride olacaklar için iyi huylu ümitleri vardı. Bu gecenin sonunda kızı mutlu görmek istiyordu, tüm kalbiyle.

Kendisinin yüzünden bu denli kısa olduğundan emin olduğu sözleri yalnızca soğuk bir 'selam' dan ibaretti. Gözlerini onunkilere değdirmekten korkuyorcasına berideki dans pistini izliyordu genç kız sanki bakarsa o gözler kendisini yakacakmış gibi. Sevdiğine bu denli yakınken yakın olduğu ölçüde uzak oluşu kalbini acıtan şeylerin bir diğeriydi. Elini uzattığında neredeyse dokunabileceği mesafedeki kıymetlisinin artık varlığına bile katlanamıyor oluşu yok ediyordu büyük bir çabayla yeşertmekte olduğu ümitlerini. Masadaki gerginlik apaçık ortadaydı ve ne yapacağına dair en ufak bir fikri yokken vites değiştirmiş kalbinin hızına yetişmekte zorlanıyor, bu gecenin nasıl sonuçlanacağına dair sorduğu soruların beynini kurcalamasına engel olamıyordu sanki.

Henüz birkaç sıkıntılı dakika sona ermişken beklenmedik bir şekilde hemen yanında durmuş Pernell' a uzanan Eff, Bernard' la ikisini yalnız bırakmak için yapıldığı apaçık ortada olan bir hareketle genç adamı alıp odalarını göstermek bahanesiyle alıp götürmüştü. Ağlasa mı, gülse mi bilemiyordu herhalde. Sevdiğiyle arkadaşlarının zoruyla yalnız kalmak ha? Bunun katlanabileceği bir şey olduğunu bir an bile düşünmediği bariz bir şekilde ortadaydı fakat aynı ölçüde yapabileceği bir şey olmadığının da farkındaydı. Artık bakışlarını pistteki çiftlerin üzerinden çekip karşısında durmuş içkisini yudumlayan genç adama çevirmesi gerekiyordu. Derin bir nefes aldı, cesaretini topladı ve içindeki katastrofu belli etmemek istercesine düz bir yüz ifadesiyle genç adama baktı.

"Umarım partiyi beğenmişsindir?"

Eff'in yapmaya çalıştığını anlıyordu ama kızın üstünden şakır şakır akan öyle bir iyi niyet havası vardı ki şu an bile O'na kızamıyordu. Hufflepuff öğrencilerinden bir zarar gelmeyeceğini kanatsız melek misali O'Quin kanıtlıyordu işte. Pernell'ın giderkenki pislik sırıtışıyla kızın masumaneliği arasındaki tezatlık eğlenmesine neden olurken masadaki sessizlik sayesinde gülümsemesini içinde yaşadı. Odille ile en son Noel'de yalnız kalmış olmalıydılar ama yaşadığı bir ömür boyu ayrıymışlar gibi hissediyordu genç adam şimdi, sanki saçlarının ne kadar parlak dudaklarının ne kadar biçimli olduğunu unutmuştu.
Kızın gözleri ile rastlaşmamak için verdiği çaba uğruna saçma sapan sahnelere şahitlik ediyordu. Topuğu kırıldığı için ağlayarak kaçıp giden kızın yaşadıklarını an ve an görmüştü mesela.
Konyağından bir yudum alırken Pernell'ın içmeye fırsat bulamadığı bardağı bomboş orada duruyordu. Odille'e uzatıp uzatmamak konusunda kararsızlık yaşarken kızın sesini duydu. Yeniden duydu. Yeniden doğdu. Tarifsiz bir histi. O'ndan nefret ettiğine bu kadar eminken bunları nasıl yaşadığını anlamlandıramıyordu bir türlü. Her türlü pürüzüne bile taptığı kişiliğinin büyük noksanlığıydı bu hal, işte bu kısmı sevmiyordu. Dediklerini anlamakta, yaşadığı dumur halinden dolayı zorlandı. Sözcükler beyninde anlam bulamıyordu sanki, belki de bu yüzden yüzündeki anlamsız ifadeyi silemedi. Bu boşluktan karşısındaki kızın çıkarabileceği sonuçlara ise az çok aşikardı. Söze başlamadan önce elindeki içkiyi masaya geri bıraktı.

“Evet, ikiniz birden ciddi bir tebriği hak ediyorsunuz.” derken araya üçüncü bir şahıs karıştırmasının iyi mi yoksa kötü mü olduğunu bilmiyordu. Şu an bir şey bilmediğini bildiği kesindi ama.

Ayrıldıklarından bu yana ilk kez kendisine baktığında yüzüne yerleşen umursamaz ifadenin yerinde anlamsız bir boşluk görebilmişti. Sanki bir şekilde kafası karışmış ve kısa bir anlığına bocalamış gibiydi. Yine de bundan bir anlam çıkarması saçma olurdu, Bernard'ın gözlerindeki emsalsiz soğuk bakış genç kızın içini öyle üşütüyordu ki onun davranışları konusunda en ufak bir yorumda, bir tahminde bulunmak dahi istemiyordu. Evet, ikiniz birden ciddi bir tebriği hak ediyorsunuz. Evet, ikisi hak ediyorlardı; genç adam sanki kasıtlı olaraktan Odille'e karşı herhangi bir hitapta bulunmak istemiyormuş gibiydi ve bunun yıpratıcılığını o anda genç kızın haricindeki kimse bilemezdi. Bir an gözleri masanın üzerinde duran dolu içki bardağına takıldı ve onu alıp fondip yapmak istedi, sanki acılarını içkinin tesiriyle yok etmek mükemmel bir fikirmiş gibi görünüyordu o an gözüne. Hafifçe yutkundu ve önce tereddüt ederek elini uzatıp aldığı içki bardağını bir anda büyük bir kararlılıkla tepesine dikti ve bitirip masaya bıraktığında yüzünü buruşturdu istemsiz bir titremeyle. İlkin boğazını yakan içki damarlarında gezinmeye başladığında bedeninde oluşan rahatlık tarif edilemeyecek ölçüdeydi ve Odille gözlerini masanın üzerinde şimdi boş olarak bekleyen bardaktan kaldırıp genç adama diktiğinde dudaklarından dökülen sözcüklere engel olamadan tok bir sesle konuşuverdi.

"Bu gece geleceğin konusunda tereddütlüydüm, ah hatta tereddütlü değildim neredeyse gelmeyeceğinden emindim. Şey... Anlarsın işte şaşırdım."

Genç adamın bir sonraki sözcüklerinin kuzeninin ne kadar gelmek istediğiyle ya da Effie' yi kırmak istememesiyle ilgili zımbırtılar olacağını bilmesine rağmen gözlerini gözlerine dikti ve sanki sözsüz bir şekilde hislerini ona anlatmak istercesine bakarken sessizce bir şeyler söylemesini bekledi.

Birbirlerine işkence etmekten başka hiçbir şey yapmıyorlardı şu an. Odille sayesinde artık anlamı olmayan bir geçmişin hatrı uğruna burada ilerlemeyen ve rahatsızlık veren sessizliğin ağırlığını taşıyordu omuzlarında. Kızında farksız olduğunu söylemesi çok zordu. Önünde duran içkiyi fondip yapmasını izlerken, Odille’in içki konusunda bu kadar cüretkar olduğunu ilk kez görüyordu ve bundan eğlenmişti. Ama kasları bir damla dahi gülümserse bedeni intihar edecekmiş gibi kaskatı kalmaya devam ediyordu işte. Aşığı ile gidip eğlenmek yerine niye hala Bernard’ın başında dikildiğini anlayamıyordu çocuk. Diğerleri olsa Odille’in sözde büyük aşkından dem vururdu herhalde ama O buna inanmıyordu. Bu tablodan zevk alıyor olsa gerek neticesinden başka yol da bulamıyordu da…
Sözleri üzerinden burundan bir hıh! sesi bıraktı havaya. Bu gürültülü ortamda duyulmadığına emin olsa da kızın zehirli yalanlarına kanacak kadar toy değildi artık. O büyülü sahnenin son kesiti aklına geldiğindeyse Odille’den adeta iğrendi.

- Seni seviyorum Bernard.
- Ben seni hep sevdim.
Sevmiyordu işte artık!
Parlak ışıklar altında bir tanrıça kadar güzel olsa da sevmiyordu, dudaklarını yeniden hissetmek için elinde ne varsa verebileceğini düşünüyor olsa da sevmiyordu. Bunun aksi olursa da kendini affetmeyecekti, o kadar!
Bir cevap beklediğini biliyordu ama ne diyecekti ki.

“Bende tereddütteydim ama bilirsin işte evdekiler gitmezsem gitmeyeceklerini falan söyleyip durdular. Eh Charl, Pernell, Edlyn olmazsa Effie üzülürdü.”
Böyle bir şey yoktu aslında, Bernard şu an bunu uydurmuştu ama anlatabilecek gerçek bir olayı yoktu maalesef. Gelmek istemedim ama sen buradaydın, sonra kendi irademe yenildim, özledim seni demesi imkansızdı. Bunu kendine bile itiraf etmiş miydi ki?

Yine klasik cevaplar dudaklarındaydı işte. Ne umuyordu ki zaten? Geldim, çünkü seni özledim mi diyecekti? Senin bulunduğun ortamlarda bulunmama sorunum yok diyerek gerçeğin aksini mi iddia edecekti? Tüm bunlar bir dizi saçmalıktan ibaretti ve Odille bunlara katlanmakta zorlanır hâle gelmişti. Ancak az öncekine oranla daha az yanıyordu kalbi, içkinin tesiriyle gevşeyen bedeni olaylara biraz daha dışarıdan bakıyor, tam olarak kavranabilmelerini engelliyor gibiydi. Eğer şimdi uzanıp dudaklarımı onunkilere bastırsam ne yapar acaba? Laé' de olduğu gibi karşılık verir mi yoksa beni bir kenara itip çeker gider mi? Ne yazık ki bu sorunun cevabını öğrenebilmesi mümkün değildi çünkü içki bile ona bunu yapabilmesi için gereken cesareti veremezdi. Pes etmişçesine öne eğdiği başını hafifçe iki yana sallarken eliyle masanın üzerinde duran bardağı hafifçe ittirdi ve dolu dolu olmuş gözlerini kaldırıp Bernard' a bakarken ne söyleyeceğini bilmez bir hâlde titredi. İğneleyici laflarla gerçeklerin ayrımı olan ince çizginin üzerinde bit yerlerde geziniyorken hiçbir şeyde karar kılamıyordu sanki. Gözpınarlarında biriken bir damla yaş yanaklarına süzülürürken loş ışıkta Bernard'ın o parlak taneciği fark etmemesini umarak yumdu gözlerini ve sesinin titrememesini umut eder bir biçimde sözcüklerin dudaklarından dökülmelerine izin verdi.

"Ben... Her ne sebeple olsun... Yani benim için olmasa bile... Ben... Gelmene sevindim."

Titrek gözkapakları geri çekilirlerken Bernard'ın gözlerine bakmaktan korkarak başını çevirdi ve genç adamın bir şey söylemesini beklemeksizin yanından yürüyüp gitti. Geçerken içkinin etkisi yüzünden hafiften sendelemiş ve kolunu kazara genç adamın koluna sürtüp istemsizce bedenleri arasında oluşan etkileşime sebebiyet vermişti. Tenini teninde hissettiğinde kalbine saplanan heyecan duygusu tüm bedenini alt üst ederken gözyaşlarının hâkimiyeti altına girmeyi reddetmiş ve dans pistinin öte tarafına doğru ilerlerken bu gecenin bir an evvel sonlanmasını, ızdırabının bitmesini dilemişti.

Sanki Bernard’ın sözleri Odille’i yaralıyormuş gibi üzgün gözükmesine çocuk anlam veremiyordu. Üstün rol yeteneğiyle sergilediği kısa film ise Gryffindor’lu genci hiç ama hiç etkilememekteydi. Ne yani, üzgün müydü? Hadi ama, değildi. Üzgün olan tek özne Bernard’dı. Üstün kişiliğini de bu duruma bulaştırdığı son üç seneye de lanet ediyordu bu yüzden. O olmasaydı eğer şu an Ewan’ın yaptığı gibi kızlar arasında seçim yapamamak olurdu tek derdi. Çocuğun uzaklarda Sachie ile ayrılıp kızların yanına kendinden emin ilerlemesini izlerken elinde olmadan bu düşünceler gelmişti işte aklına. Odille’in sözleri ise üzerinde en ufak bir tesirde bulunamamıştı. Hatta bir şeylere seviniyor olmasına neden olduğu için bile kendine kızıyordu. Tabi sözde sevinci gerçekse…

Kızın gitmek için yollandığını fark etmesi biranda ummadığı şekilde kendini kötü hissetmesine neden olmuştu. Burada yanında duruyorken O’na kendince öfke saçmak ve neticesinde kendine kızmak bile yokluğundan iyiydi sanki. O gerçekten değdiği kolunu uzaklaşmasının evvelinde tuttu bir süre. Kızın yeniden ellerinden tutuyormuş gibi. Ardından kalan konyağını da tek yudumda bitirdikten sonra hiç düşmeden masadan ayrıldı. Edlyn varmazsa Sachie’nin yanına gidebilirdi ya da Pernell’ı bulurdu. Ne fark ederdi ki gitmek istediği tek yeri eviydi. Düşünceleriyle beraber Fulya’dan ayrıldı.
Masa artık ikisininde berisinde kalmıştı.
--
Masadaki role play bitmiştir.