Sözlerimi Geri Aldım. Şeytanı Seviyorum!

Buraya beni neyin çektiğini bilmiyordum? Kumsal mı, deniz mi, palmiyeler mi yoksa latin kızları mı? Tamam sonuncusu değildi. Ve diğer her seçeneğin birleşimini sebep olarak sunabilirdim kendime. Gözlerimi kapatmış sahili dinliyor ve kalabalıktan uzak bir yerde tahta bir bankta oturuyordum. Gözlerimi açtığımda ise kumsala vuran dalgalara kayıyordu bakışlarım ilk olarak. Ondan sonra da batmakta olan güneşin bulutlara verdiği renge. Turuncu... Ne diyebilirdim ki? Güzel bir manzaraydı. Biraz da istediğim buydu aslında. İstirahat... Bana en iyi gelebilecek şeydi şu an. Ne var ki dinlenirken bile düşündüğüm şeylerin başında işim geliyordu. Görevim, daha doğrusu. Karanlık-Aydınlık savaşının ortasında tatile çıkmıştım. Pek hoş tepkiler almayacaktım biliyordum ancak ben de bir insandım, ya da ona benzer bir şey. Sol elimdeki viski şişesini yavaşça yudumlarken genzimin yandığını hissettim ve hiç oyalanmadan onu iilerideki çöp kutusuna fırlattım. Şanslıydım ki doğruca çöp kutusuna girmişti. Bunun şans olmadığını zaten biliyordum. Dakikalar geçtikçe yerime iyice yerleştim ve gözlerimi kapatıp başımı arkaya yasladım. Ama kapatmadan önce gördüğüm manzara karşısında tekrar açmak zorunda kaldım. Gözlerimi ondan ayıramadığım biri -her kimse- kalabalıktan kopmuş bu tarafa geliyordu.

Sonunda oradan kurtulabilmişti genç kadın. Genç yaşta sahibeliğini üstlendiği Çatlak Kazan adeta ruhundaki enerji ile beslenmekteydi, neyse ki işler iyiydi ki her şeye değiyordu. Ya da değiyor muydu? En son ne zaman Londra dışına çıkmıştı hatırlamıyordu şu an. Los Angeles’ın ihtişam saçan atmosferini solurken bir yandan da bunu düşünmeye devam etti Liliana. Cevap büyük ihtimal iki ay önceydi, Paris’e yeni dekorlar için gitmişti, yani yine iş için. Muazzam kalabalığın ortasında sahil partilerinden birinde dans ederken düşünmemesi gereken bir şey değil miydi zaten bu? Cidden fazla çalışmaktan kafayı yeme düzeyine gelmişti. Uzun bir süre eğlendi bu nedenle. Tanımadığı bedenlere sürtünen vücudu müziğin ritminden bitkin düşene kadar tadına baktı eğlencenin, ama gece bundan ibaret olmayacaktı. Birkaç içki teklif eden adama aldırış etmeden kalabalıktan az soluklanmak için uzaklaştı. Batmaya yüz tutmuş güneş tüm günün sıcağını kumlara işlemişti ama aldırış etmeden topuklu ayakkabılarını çıkarıp eline aldı. Ayakları derman bulmuşcasına yumuşak kum üzerinde gezinirken sağa sola dengesizce savrulduğunun farkındaydı. Uzun saçları hafif meltemlerle uçuşurken gökyüzünün kızarmış turuncusuyla aynı renkte olan elbisesi üzerinde oldukça şık durmaktaydı. Dansın ardından yürüyüş oldukça zorlayıcı olmuştu kendi için ama durmadan devam etti. Yalnızdı ama mutluydu, kendince tatildeydi o. Taa ki-
Az ilerde bir adamın tek başına oturduğu geniş bankın öbür kısmına ilerlerken ne olduğu belirsiz bir cisim çıplak topuğunu acımasızca kesip kadını yere düşürürken attığı çığlık kesinlikle görülmeye değerdi. Düştüğü yerden lanetler savururken ayağındaki kesiğe bakarken çektiği acı anlatılamaz derecede fazlaydı. Muggleların içinde olmasaydı şimdi hafif bir asa hareketiyle yok olacak yara ne de büyük acı veriyordu böyle. Renkli gözlerini kızartmıştı adeta…

Kadın beni şaşırtarak önümden geçip gitti. Ben ise yanıma geldiğini sanıp umutlanmaya başlamıştım. Oturuşumu, üzerimi, ve saçlarımı bile düzenlemiştim. Ama tüm bunları boşa yapmadığımı knaıtlayacak bir şey oldu. Kadın az ilerimde yerdeydi ve ayağındaki kırmızılık belli oluyordu. O kırmızılığın ne olduğunu kokusunu alana kadar anlamamıştım. Ama şimdi ne olduğunu biliyordum. Her seferinde beni cezbeden fakat kendimi kontrol edip uzak durduğum şeydi. Kan... Kadına yardım etme dürtüsüyle yerimden ayağa kalktım ama yerimde çivilenmiştim. Bankın önünde ayakta öylece kaskatı duruyordum. Başkası olsa koşarak yardıma giderdim ancak bu kadın farklı gelmişti. Sanki şeymişçesine... Lezzetli... Bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırırken kadına doğru korkak adımlar attım ama sonunda onun yanındaydım. Diz çöküp kadını kucakladım. Tek kelime etmeden kucağımda onu banka taşıdım ve tahta banka bıraktım. Önce bir süre kadını izledim ve ardından yanına oturdum. "İyi misiniz bayan?" Kadının tanıdık olduğu sonradan aklıma gelecekti. Bayan Evelyn'di bu. Bir zamanlar heves edip kurduğum Dükkan Sahipleri Derneği'nin üyesi. Ama değişmişti hem de fazlasıyla. Kendisini ismen tanıyordum. Hatta bir kaç toplantımıza katılmıştı. Ancak karşılıklı tek bir konuşmamız yoktu. Şimdi ise aklıma tek bir soru kazınmıştı: Bu iyi bir şans mıydı? Fakat az sonra aklıma takılan tek şeyin bu olmadığına kanaat getirdim. Bakışlarım onu ve gök yüzünü dolaştıktan sonra kanayan ayağına takılıyordu. Kendimi dizginlemem gerektiğini biliyor ve bunu da çok güzel yapıyordum ama bu dizginleme sadece davranışlarıma yansıyordu. Düşüncelerimin önüne set kuramıyordum işte. "Bir dakika!" dedim. "Sizi tanıyorum ben!-sanki daha yeni aklıma gelmişti.-Bayan Evelyn! Beni hatırlamanız güç olacak sanıyorum. Üzerinden zaman geçti."

Bir yandan uçuşan eteği diğer bir yandan düşmesiyle savrulan ayakkabıları en son olarakta çekmek zorunda olduğu acısıyla cebelleşiyordu Liliana. Kendi haline gülmeyi ise kesinlikle aksatmıyordu. Çok çalışmaktan dışarıda dolaşmayı unutmuştu! Başka açıklaması olamazdı yirmi dört yaşındaki bir kadının çocuk gibi yere düşmesinin. Zaten büyütülüşü dolayısıyla hep evcil olmuş, sokağa çıkıp insanlara karıştığında tuhaf olaylar yaşayan isim olarak kalmıştı. Evde eğitim gören bir kız olarak öğrenci ve arkadaş ortamını ise hiç tadamamıştı O. Şimdi ise hala bunun izlerini taşıdığının farkındaydı. Sıkıntıyla yerinden kalkmayı denerken başarısızca yere indi. Çaresi yoktu asasına sarılacaktı, aynı zamanda sert düşüşüyle kırılmadığı için de Tanrı’ya dua etmesi gerekirdi herhalde. Ama o anda gerçekleşen olay dizileri bunu yapmasını engellemişti. Güçlü, kuvvetli olarak yorumlanabilecek bir adam kadını gelip kucaklarken diyecek tek bir şey dahi bulamıyordu. O’nun kollarında banka taşınırken yaptığı tek şey ise erkeksi kokusunu solumaktı. Fakat kadının bir diğer özelliği ise aşılamaz duvarlarıydı. Bir insan hakkında ne düşündüğünü asla belli etmez, çoğu zaman çifte oynardı. Hatta her zaman. Adamın kibar cevabına minnet duymasına rağmen bunu sesine yansıtmadan cevap verdi.
“ Evet, yardımınız için çok teşekkür ederim.”
Sadece bu kadar! Hatta inatla O’na bakmamaya bile çalışmıştı. Bu çaba esnasında ise düşündüğü şey kaslarının ve vücudunun gayet iyi olduğuydu. Ama O bu fikrini asla bilemeyecek bir insandı kendisi için. Adam sözlerine devam ederken tanıştıklarını ima eden cümleleri biçimli kaşlarından birinin havaya kalkmasına neden oldu, yeniden kurtarıcısına baktığında gerçekten tanımadığına emindi. Acaba Çatlak Kazan’a gelmiş müşterilerden miydi? Öyle ise bilmesine imkan yoktu günde milyon müşteri ağırlamaktaydı.

“ Üzgünüm gerçekten hatırlayamadım. Tanışmışız sanırım. ”

“ Evet, yardımınız için çok teşekkür ederim.” dedi kadın ve sanki sürekli kaçırdığım bakışlarımdan rahatsız olurcasına şaşırdı. Sorduğum soruya ise sadece meraklı gözlerle bakmakla yetindi. Sanırım beni hatırlamamıştı. Hafızam beni yanıltmadı. En iyisi bendim işte bu hatırlama konularında. Bunu düşünmem gülümsememe sebep oldu. “ Üzgünüm gerçekten hatırlayamadım. Tanışmışız sanırım. ” dediğinde sanırım nereden tanıştığımızı söylemenin vakti gelmişti. "Dükkan Sahipleri Derneği desem... Hiç de fena olmayan bir liderleri vardı." dedim gülümseyerek bir parmağımla kendimi gösterdim. "Ancak hatırlayamamanız normal. Çoğu toplantılarımızı erkek arkadaşınızla buluşmak bahanesiyle aksatmıştınız. Gerçi buna şaşmamak gerek. Sizin kadar güzel bir bayanın böyle şeyleri yaşaması gayet normal." Arada da iltifatımı etmiştim. Tüm bunların rahatlığıyla arkama yaslandım ve hafif ciddi, hafif canayakın bir ifadeyle kadına bakmaya devam ettim. Siyah saçları ışıldayan gözlerinin biraz uzağından omuzlarına dökülüyor ve beyaz tenini buluyordu. Bu kadına rahatlıkla çok güzel diyebilirdim. Yavaşça bakışlarımı gökyüzüne çevirdim. Güneş batmış ancak hava tam olarak kararmış değildi. "Leonard Vincent Winchester." dedim. Böylece daha kolay hatırlamasını sağlayacaktım aklımca. Bakışlarımı gökyüzünden çevirmeden konuşmaya devam ettim. "Güzel bir akşam. Böyle akşamlar bana hep çocukluğumu hatırlatır. Eskiden her gün bu saatlerde oturup gökyüzünü seyrederdim. Sanki akşam olduğundan emin olmak istercesine..." Bunları konuşunca ister istemez aklıma çocukluğum gelmişti. Pek de parlak bir geçmişim yoktu. Çocuk yaşımda sorumluluklarım vardı. 'Sakın unutma Leonard kardeşine sahip çık.' 'Leonard sakın çadırından çıkma akşam oluncaya kadar.' 'Kardeşine yemeğini aralıklı ver. Yoksa bildiğin üzere hasta oluyor.' Gözlerimi kırpıştırdığımda bütün bu düşünceleri aklımdan uzaklaştırabilmiş olmayı umdum.

Adamın kendisini tanıyabilmesi için kesinlikle büyücü olması gerekiyordu çünkü hayatı boyunca hiç muggle tanıdıkları olmamıştı. Şanslıydı ki muggleların çoğunluğu olduğu bir bölgede zor bir durumdayken –ki acısı azıcık dinmişti, dayanılabilir düzeydeydi- kendi gibi sihir yeteneğine sahip birine rastgelmişti. Güçlü bir rüzgarın savurduğu eteğini elleriyle toparlamaya çalışırken adama rastlaştıkları ilk saniyeden beri bacak gösterisi yaptığının da farkındaydı. Fakat hiçbir zaman bu konularda pek fazla tutucu olmamıştı. Zaten şuan sahilde koşuşturan onlarca bikinili kızın içinde ne saklama gereği duyuyordu ki, çoğu kadından güzel bedenini mi? Hadi ama!
Düşüncelerden uzaklaşırken adamın simasını dikkatle süzdü ilk defa. Tanıdık bir bakışı vardı sanki, güçlü ve kendinden emin ama bu kadar. Yani Liliana üzerinde yarattığı hatırlatma etkisi bu kadardı. Bu nedenle karşısındakinin cevabını beklemek zorunda olduğunu anladı. Adamın büyücü olduğu şokunu ise atlatmıştı. Uzun parmaklarıyla saçlarını düzeltirken adam her şeyi netleştirmeye başlamıştı. Dükkan Sahipleri Derneği, Leonard Winchester.
Tamam şimdi tüm olanları anlayabilmişti. Demek ki şu dernekten gelen mektupların altındaki imza ile rastlaşmıştı şansa bak! Ve yine şansa bak ki işten kaçabilmesi ne denli imkansız böyle Her yerde buluyordu şu Çatlak Kazan laneti ya da çevresinden bir konu.
“ Tamam şimdi sizi anımsadım.”
Demişti kadın usulca fakat adam muhabbet konusu açmıştı birden, memnun olmak ile olmamak arasında hiç duraksamadan durumdan hoşnut oldu, O bilmeden. Ne diyordunuz dercesine O’nun suratına bakarken sözlerine de kısa cevaplar verdi. Niye kendini her zaman durdurmak zorunda hissediyordu?

“ Pek zıttız o zaman. Karanlıktan hiç haz etmem ben, sürekli güneş parlayabilir gökyüzünde benim için.”

“ Tamam şimdi sizi anımsadım.” dediğinde zafer edasıyla başımı hafif kaldırdım. Ve gülümsememi hafifçe artırdım. Hatırlanmak... Ne hoş bir duyguydu? Ya da öyle bir şey... Konuşmamaı bitirip başımı ona çevirdiğimde ise gözlerimi bir cevap beklercesine kıstım. “ Pek zıttız o zaman. Karanlıktan hiç haz etmem ben, sürekli güneş parlayabilir gökyüzünde benim için.” Hadi ama bu kadar zor olmak zorunda mısın? Bunu içimden söylemiş olmayı umdum. Neyse ki kadın hala yanımda oturuyordu. Yani beni sapık sanıp bir tokat atıp gitmemişti. O zaman bu sözler sadece aklımdan geçmekle sınırlı kalmıştı. Derin bir nefes aldım ve rahatlamaya çalıştım. Aptalca bir hata yapmamıştım ve bu şu nokta çok iyi bir şeydi. "Kesinlikle. Ancak insanın kirliliklerle dolu dünyanın biraz gizlenmesine ihtiyacı yok mudur sizce. Bu kadar ölümler ve savaşların olduğu bu yeryüzünü yirmi dört saat görürsem delireceğimi düşünüyorum. Biraz ara vermem gerekiyor bu tür şeyleri izlemeye. Anlarsınız ya!" diyip 'eh işte böyle' dercesine gözlerimi devirdim. "Ama sevinebilirsiniz. Yaz mevsimindeyiz ve günler daha uzun." dedim ve ardından sevimli olduğunu düşündüğüm 'klasik göz kırpma hareketi'mi yaptım. Uzun süredir bakmamak için kendimi zorluyordum ama kadının eteği rüzgarda dalgalanıyordu. Ancak bakışlarımı oraan kaçırmak kolay oluyordu. Sonuçta ben ahlaklı bir insandım. Ama kimsenin karşımda şansını zorlamasına gerek yoktu.

Sempatik miydi? Yoksa öyle olmaya mı çalışıyordu?
Liliana bu sorunun cevabını henüz bulamamıştı ama kabul etmeliydi ki eğlenmişti. Yalnız kalmak her zaman iyi değildi belki de. En azından bir gecesi ötekilerden farklı geçiyordu. Bir büyücü bulması iyi olmuştu.
Adam konuşurken ise kopuk filmin parçalarıda birleşiyordu zihninde. Toplatıları ektiği sevgilisi Raistlin’idi. Winchester’da Raistlin’in Aeternus lideri olduğunda örgütten attıklarındandı. En azından aklında öyle kalmıştı, adamın bu geçmişi hatırlaması ise isteyeceği bir nokta değildi şimdilik. akat O'nun sandığından da daha alakalı olduklarını fark etmişti Lili artık. O sözlerini tüketirken düşüncelerine rağmen O’nu dinlemeye devam ediyordu ve şu bir gerçekti ki O’na yine karşı çıkacaktı. Dedikleri doğru bile olsa olaya yanlış açıdan baktığı fikrindeydi kadın.

“ Ah bak bence yanılıyorsun, insan kirliliklerini göreceğine gerçekleşen güzelliklere bakmayı denesen belki gündüzler daha da sevilesi olabilir.”
Dedi çok yakın bir dostuna öneri bulunuyormuşcasına. Aynı zamanda artık kurumuş yarasını incelemek için topuğunu oturduğu yerde dizinin üzerine koymuştu şimdi. Kumları bir yandan temizlerken gelecek cevap hakkında biraz da olsa merkanmıştı da.

“ Ah bak bence yanılıyorsun, insan kirliliklerini göreceğine gerçekleşen güzelliklere bakmayı denesen belki gündüzler daha da sevilesi olabilir.” Bu kadın neden dediklerime zıt gidiyordu? Her neyse böyle yapması, melekler kadar güzel oluşu gerçeğini değiştirmiyordu. Güzelliklere bakmak mı demişti? Bunu yaparsam gözlerimi ondan ayırmamam gerekirdi ki bu da onun hiç hoşuna gitmezdi ve yanımdan sinirle çekip giderdi. Neyse ki duygularımı dizginlemekte iyiydim. "Bak bence gerçekten-" Bu konunun üzerine gitmeye kararlı bir şekilde başladığım konuşmayı hemen bitirdim. Kadınla zevklerimiz aynı değildi işte, yapacağım fazla bir şey yoktu. Ve ben ne zaman geri çekileceğini bile iyi bir poker oyuncusuydum da. Derin bir iç çekip yeni bir taktik düşündüm, kadına farklı bir açıdan yaklaşmak için. Belki de en iyi yaklaşma metodu, yenilgiyi kabul edip tekrardan başlamaktı. Ama zor olacaktı. Olsun! Kollarımı göğsümde birleştirdim ve manalı bir şekilde bakarak kadına yöneldim. "Bence bu pek hoş başlamayan -ayağındaki kesiği bakmadan gösterdim ve devam ettim- ancak hoş bitebilecek rastlantı farklılıklarımızdan değil, benzerliklerimizden bahsetmek için bahşedilmiş olmalı." dedim ve şaşırdım. Bu cümleyi ben mi kurmuştum? Hatırladığım kadarıyla şu zamanlar pek uzun cümleler kurmazdım. Tamam tamam, hiç kurmazdım. Ama ağzımdan çıkıvermişti işte. "Değil mi?" diyerek fazla "entel" bulduğum cümleyi ikinci plana atmaya çalıştım. Yanlış tanınmak istemezdim. Ben sade bir adamdım ve böyle cümleler hiç de beni yansıtmıyordu. Kadına baktım ve gelecek olan cevabı bekledim ve istem dışı da olsa heyecanlandığımı hissettim. Kim bilir? Belki de burdan tek ayrılmazdım.