Hayaller Gerçek Olabilir Mi?

Yazın belki de son ışıklarının altında, altın gibi parlayan kumlardan biraz uzakta taş kaldırımların üstünde ağır adımlarla düşünerek ilerliyordu. Annesinin ölümünün üzerinden yaklaşık üç dört ay geçmiş olmasına rağmen yarası dün gibi kanıyordu. Kendini koskoca dünyada yapayalnız hissetmeye başlamıştı. Attığı her adımda arkasında onu kollayacak kadının artık olmadığı gerçeğini kabullenmekte zorlanmıştı, zorlanıyordu. Sanki hala gidecek bir evi ,orada O'nu bekleyen yemek kokuları ve annesinin sıcak karşılayışı varmış gibi hissediyordu. Herşeyi kaybettiğini anlamak ne zordu onun için.

Hafif hafif esen meltemin kızıl saçlarını uçuşturmasıyla yaşadığını hissediyordu. Etraftaki yazın son günlerin keyfini çıkaran grupların sesleriyle düşüncelerine dalmaktan kurtuluyordu. Attığı her adımda, giydiği eteğinin geniş pileleri uçuştuğunda onları düzeltmek için tuttuğunda hareket ettiğinin farkına varıyordu. Kimileri için uzun bir süre olsa da şu üç ayın nasıl olup da bittiğini, nasıl o cehennemden kurtulduğunu hatırlamıyordu. Utok'un cehennemi... Gerçeklerin acı yüzü. Hepsi biranda, tahmin etmediği zaman karşısına çıkmıştı. Oradan kurtulup dans etmeye başladığında kendi olmayı başarabilmişti zor da olsa. Oradaki herkes gibi iki yüzlünün teki oluyordu her geçen gün. İngiltere'nin büyülü havasında bile kendisi olamadığından gelmişti Los Angeles'a. Karşısına çıkan uygun dans teklifleriyle geçiriyordu günlerini. Öyle çıkarıyordu harçlığını. Eline geçen sadece o günkü ihtiyaçlarını karşıladığından, tekrar Utok'a muhtaç olmaktan korkup gerçek bir işe ihtiyacı olduğunu düşündü. Dansını kaybetmeden, severek yapacağı bir iş... Gerçek bir iş yeni bir hayat...

Kaldırımın karşısında, O'na doğru sanki kimsenin duymadığı müziği duyuyormuşçasına dans eder gibi, her adımında saçlarının hareketlenmesiyle ilerleyen Belinda'yı gördüğünde içinde kabaran özlem duygusuna engel olamadı. O'nu, en yakın arkadaşını uzun zamandır görememişti. Aralarına giren zamana ve mesafeye engel olamamışlardı. Engelleyemediği bir şekilde "Belinda!" diye çığlık attı adeta, O'na doğru hızla yürürken. Az önce hissettiği yalnızlık duygusundan eser kalmamıştı, geriye kalan en yakınını görünce.

Bu sıcak havanın bunaltıcı etkisinden kurtulmak zor oluyordu benim için.Her gün aynı şeyler,aynı yaşam teknikleri...Kısacası monoton bir hayat sürüyorum.Evde kendi tasarladığım bir kaç figür çalışıyor,kendimi geliştiriyordum.Bu güzel havalarda buralarda olmak,sıkıcı günler geçirmek bana göre değildi.Bir yerlere gitme fikrini aklıma koymuştum.Gideceğim Los Angeles olmalıydı orayı çok seviyorum sevdiğim yerlerden biriydi.Doğru bir karardı benim için.Ahh! Şimdiden heyecanlanmıştım doğrusu gideceğim yer harika bir yerdi.Hazırlıklarım fazla uzun sürmemişti.

Yolculuk yorucuydu doğrusu,bu yorgunluk üzerine güzel ve rahatlatıcı bir duş iyi gelebilirdi.Duş sonrası üzerimdeki bornozumla yerdeki mermerlerin üzerinde ritmik adımlar atarak ahenk içerisinde dans ediyordum.Ahh! ne hoştu dans...Etkileyici ve Huzur vericiydi.Yapabildiğim sadece buydu.Yapmak istediğim ise güzel bir mekan da güzel bir şekilde başkalarını dansa yönlerdirmek. Bunu yapabilecek güven yoktu üzerimde ancak bunu yapabilmem için birinin bana yardımının dokunması veya iş birlikçim olması lazımdı.Tek başıma kalkışa bileceğim bir şey değil diye umuyordum.Öyle olsa gerek.Duş rahatlatmıştı gerçekten,yatağa uzanmış düşünüyordum.Aslında zor değil olur en az bir kişi,bir yardımcım olsa yapabilirim.Neden olmasın.

Kapının girişinde bıraktığım valizimi nasıl boşaltacağımın düşüncesindeydim,üşengecliğim üzerimdeydi.Gerçekten çok üşenmiştim,ama öylede duramazdı büyük bir azimle kalkıp herşeyi düzene koymuştum.Hava çok güzeldi.Biraz dolaşmamın hem eğlenceli hemde farklı gelebileceğini düşünmüştüm bu monoton hayatımda.Caddeler gerçekten çok kalabalık herkes çılgınca sokaklara dökülmüştü.Bu havanın güzelliğini kimse ihmal etmek istemiyor gibiydi.Mağazalar da adım atılacak yer bile yoktu neredeyse.Ne kadar güzel herkesin yüzlerinde bir tebessüm vardı.Mutlu olmak! Bazen neden aranan bazen ise ufak şeylere sebep olan.

Cadde de ayaklarımın ritmik hareketlerine engel olamıyordum zıplamak,deli gibi dans etmek istiyor,kendimi tutamıyordum,Ne kadar bulunduğum otamda müzik bile çalmasa kulaklarımda çınlayan melodilere ritim tutuyordum.Herkes şaşırırcasına bana bakıyor ben ise kimseyi o tutkulu dansın içerisinde farkedemiyordum.Kaldırımda ahenkli adımlar atarak ilerlerken karşımda ne zamandır görmediğim birine rastlamıştım.O kişi Clementine'di. Özlemini çektiğim arkadaşım.Kulaklarımdaki melodiler son bulmuş Clementine'nin bana "Belinda!" diye bağırması ile tüm dikkatim ona toplanmıştı.Hızlı adımlarla bana doğru geldiğini görüyordum bir yandan şaşkın bir diğer yandan ise mutluydum.Bende ona Clementine'ne doğru hızlı adımlar atmaya başladım.Adımlarımızın sonucunda bir yerde buluştu bedenlerimiz.Birbirimize sarılarak özlemimizi dindirmeye çalıştık.HEm birbirimize sarılmış duruyoruz hemde "Ahh! ne kadar çok özlemişim seni" deyip duruyorduk.Sarılmamız son bulmuştu.İlk sorduğum ise "Ee..Nasıl gidiyor hayatın? Neler yapıyorsun? Ne zamandır görüşmüyoruz özlemişim. " Bu uzun yanıtlı soruma cevap vermesini bekliyor,bir yandan ise soluklanıyordum attığım hızlı adımlar yormuştu beni.

İçinde kabaran özlemle O'na sarılırken anılarının canlanmasına engel olamadı. Kayıklarla, gölün derinliklerine heyecanla bakarken birbirlerine sarılmaları, havanın herkesi yutacak kadar yüksek sesler çıkardığında utanmadan söyledikleri korkuları bir bir gözlerinin önüne gelirken o anlara geri dönmek istedi. İlk aşklarını, korkularını anlattıkları zamana geri dönüp herşeyin daha kolay olduğu hiç bir saniyeyi harcamadan dolu dolu geçirmek istedi. İmkansızı dilemeyi alışkanlık haline getirmişti son zamanlarda. Kahverengi, kendisindeki heyecanın aynısını gördüğü kıza yüzündeki kocaman gülümsemeyle bakarken sorusuyla ne diyeceğini bilemeden donup kaldı. Ne yapıyordu ki? Geçmişine batmak üzereyken, cehennemin derinliklerini görürken kaçıp gelmekten başka...

Masmavi gözlerine dolan yaşları engellemeye çalışırken dudaklarından döküldü sözler. En yakınından saklayacak değildi yaşadıklarını ancak ne söyleyeceğini nasıl anlatacağını bilmiyordu, "Annemi kaybettim. Geçmişimin ortaya çıkardığı acılardan kaçarak buraya geldim." derken. Boğazına oturan düğümden dolayı konuşmakta zorlanırken bir yandan da çığlık çığlığa bağırmak istiyordu. Unutmak, geçmişten gelen sırların ortaya çıkardıklarını silmekti tek dileği. Düğümün olduğu yerden gitmesini hedefleyerek derin bir nefes aldı ve "Boşver şimdi bunları. Onca zaman geçmiş, üzülecek şeyler konuşacak değiliz ama tabi ne yaptığını anlatmadan kurtulamazsın benden." dedi. Konuyu değiştirmek iyi gelmiş olsa da gözlerinde, içinde bir yerlerden gelen hüzün yansıyordu.

Plajın cıvıl cıvıl sesinin eşlik ettiği ikili özlemlerini gidermeye çalışıyorlardı amansıca. Sorular cevapları kovalarken geçen zamanın çok fazla olduğunu anlıyordu. Bir zamanlar kimsenin ayıramaycağına inandıkları arkadaşlıklarının arasına şimdi zamanın girmesinden dolayı üzüldüğünü fark etti. İkisinin de kendine göre sorunları, sıkıntıları vardı. Herşeye rağmen, hayatın şu zor zamanında Clementine'a sunduğu tesadüfe dört elle sarılmış, arkadaşının ne yaptığını dinlemeye hazır bir halde bekliyordu.

» Aslanağzı | Sonsuz Gerçek